şu aralar beni en çok sinirlendiren olaylardan biri. biri sevgilisiyle gittiği tatilden bol öpüşmeli diğeri arkadaşlarıyla gittiği mekandan bol gülüşmeli fotoğraflar paylaşır. bazısı ingilterede gittiği dil okulundan kankileriyle kırmızı telefon kulübesi fotoğrafının altında kaynatır. ben ne mi yapıyorum izlediğim filmlerin hepsinin sayfalarına bakıp kimler beğenmiş diye kontrol ediyorum amk.
örnek verecek olursak; twitter da herkesin bilge oluşu veya olmaya çalışması.
o kadar çok özlü söz okudum ki, aydınlanmamı tamamladım ve artık dünya'ya daha değişik açılardan bakıyorum.
düşman çatlatan olaydır. hatta bazen öyle abartılar var ki dostlar bile çatlayabiliyor. valla şeker gibi adamdım haset kem göz çekemez bir adam oldum çıktım. ulan sanki herkes mutluluğun gizli formülünü bulmuş da benden saklıyor gibi. bu ne sikim iştir anlamadım ki.
lise ve universite yillari birbirinden farklidir bu durum icin. lisede herkes yasadigi 'depresyonun'u dile getirir iletilerinde, paylastiklari sarkilarda. universite yillarinda ise asil 'cool' olanin gezip tozmak, surekli disarilarda takilip ortam gormek oldugunu dusunurler. boylece yakaladiklari her firsati kendilerini sosyal ve mutlu insanlar olarak dusundurtmek icin tasarlayip paylasirlar. mcdonalds'aa gidip fotograf cekinirler neseli neseli ve "uni life" adli bi albumde paylasirlar. resimlerin altina oyle yorumlar yaparlar ki zannedersin iki hafta sonraki vizeler semsiye olup ruyalarina girmiyor bu genclerin.
adam evde oturmuş göbeğini kaşırken bilmem nerden yer bildirimi atar üstüne eski fotoğraflarından iki tane postalar ooo biz kopuyoruz havaları, at yalanı sikeyim inananı diyerek kalbi kırılacak çok insan var ama insan acıyor işte.
