bir evi olsun ister, birde içmeyen kocası, tanrı ne verirse geçinir gider yeter ki mutlu olsun yuvası. sanırım büyük aşklar gibi böyle karakterli insanlar da eski şarkılar da kaldı.
annem tekel işçisiydi. tıpkı şarkıdaki gibi 16 yaşında, yaşı büyütülerek önce malatya tekel fabrikasında işe başlamış, sonra istanbul cibali,cevizli...derken fabrika fabrika gezmiş hiç çocuk olamamış bir kadındı.
tek dileği yine şarkıdaki gibi içmeyen bir eş, mutlu bir yuvaydı.
fakat babam aksine çok içer, annemi çok üzerdi.
ama o yılmaz ailemizi ayakta tutmak için direnir, her gün kadınlığını bilememiş bedenini fabrika kapılarına sürüklerdi. öğle aralarında koştura koştura eve gelir, yemekhanede ne yediyse aynısını bize yedirmeye uğraşır, babamın almadığı tüm sorumluluğu üstlenirdi. hiç de surat asmazdı. sanki hayat böyle bir şeydi ve zor olmalıydı. bunu öğrenmişti. ya güçlüydü ya da öyle görünmeye çalışıyordu. böyle yıllar aktı gitti.
sonrası mı?
sonrası 2 kız çocuğu ve yaşlı bir anneyle sürdürülen, yalnız, zor, her şeye rağmen onurlu bir yaşam.
bazıları için romantik, çile çeken, masum bir kadını anlatan bu şarkı benim için annem demek. hani dinlenemeyen, can yakan, göz pınarlarını dolduran şarkılar vardır ya bu;
