düşünsenize bir şunu, sevdiğiniz insanla evleniyorsunuz. cicim ayları falan. zil zurna aşıksınız, "aşkitom", "bebişim" gibi ithamlarla birbirinize hitap ediyorsunuz. sonra seneler birbirini kovalıyor, belki eskisi gibi heyecanınız kalmıyor ama o deli dolu halinizin yerini oturmuş bir sevgi alıyor. değerini çok iyi bildiğiniz bir insan, hatta parçanız o sizin artık. böylece sevgi ve saygı çerçevesi içerisinde beraber yaşlanıp yılları deviriyorsunuz işte 30, 40. sonra bir gün o ölüyor, yalnız kalıyorsunuz. kalkıp başka birini arıyorsunuz. neden ? çünkü hayat yalnız yaşanmıyor, yalnızlık allah'a mahsus, kendinize yaşlılığınızda bir hayat arkadaşı arıyorsunuz, veyahut salt "size baksın diye" biriyle evlenmek istiyorsunuz.
bu düşünce yapısına ergenlik dönemlerimden beri şiddetle karşı çıkmışımdır. yukarıda anlattığım gibi sevgi ve saygı çerçevesinde, birbirini çok seven, aşık olan, birbiri için ölüp biten, huzurlu ve mutlu bir evlilik yaşamış bir çift değilse söz konusu olan zaten lafım olamaz, normal bulurum. olağandır çünkü öyle bir durumda bu. fakat şu yukarıdaki örneğe göre konuştuğumuz zaman anlam veremiyorum. bahsettiğim zihniyetlere de anlam veremiyorum ama tam da "bu örnekteki gibi" bir ilişkiden sonra evlenmeye kalkan insana hiç mi hiç anlam veremiyorum. aşağılık ve acizce bulduğum gibi tiksinti de duyuyorum kendisinden. bence çok ama çok iğrenç bir mahluk o. ölse üzülmem.
ya adam gibi sevin ya da siktirip gidin lan! senelerce "aşkım, bebişim" öldükten sonra 40'ı çıkmadan başka birini aramalar. ta amınıza koyayım, seven yerlerinizi sikeyim sizin. tamam sakinim.
ölen o eş anneniz ise ve başkası ile evlenmek isteyen babanız "ölen öldü" diyebiliyorsa 40 yılını kendine adamış kadına, "hayata dair iç burkan detaylar" balyoz olup beyninizle birlikte ruhunuzu da paramparça etmeye yeter.
genelde er kişilerin yaptığı eylemdir. bakıma ihtiyaçları var, ev işini yapamazlar, yemek yapamazlar gibi türlü bahaneleri vardır çoğunun. kesinlikle katılmıyorum çünkü çok net örneği ailemde var. halam tam 15 yıl önce öldü ve eniştem hala evlenmedi. kendi çocukları dahil herkes evlenmesini söylediğinde ben Ayşe'den başkasına eşim diyemem diyerek son noktayı koydu. e yalnızlık dediler, nefes arkadaşı dediler, ev işi dediler ama hepsine vereceği cevabı vardı. bulaşığı da çamaşırı da yıkayan makine var, evi temizleyen temizlikçi var ama aşkımı yaşayabildiğim başka bir Ayşe yok. yeterince açık değil mi? gerçekten aşıksanız eniştem gibi, son anınıza dek sevdiğiniz yanınızdaymış gibi davranırsınız.
bana göre bu durumu normal karşılayanlar kendilerini düşünerek "ulan ileride karım/kocam ölünce başkasıyla evlenirim n'olcak yeaæ" diyen duygularını aldırmış kimselerden başkaları değildir.
Eski kafalılar tarafından hakarete maruz kalırlar. Tarih öncesinde ölen kişinin eşi de mezara gömülürmüş. Türkiye'yi tarih öncesine döndürmeye çalışan örümcek beyinlilere fazla gelmiştir bu insancık.
herkes istediğini yapmakta özgürdür ve yapar. ama gerçekten sevince bir insan yapmayabilir bunu. yalnız kalabilir tamam ama arkadaşları vardır, onlarla zaman geçirir. tek başına kalırsa da zaman geçirir illa evlenecek değildir.
Özünde iyi bir insanda olsada,illa birileri tarafından dedikodusu yapılacak,ayıplanacaktır.Bunun şiddeti karısının ölümünden adamın düğününe kadar olan zaman zarfının uzunluğuna bağlıdır.
Eğer aradan belli bir zaman geçmişse desteklediğim olaydır. Herkes tekrar sevebilir, yalnız kalmak istemeyip evlenebilir. Sonuç olarak insan doğası gereği yalnız kalmak istemiyor, yanında başka bir can olsun ister. Hee, ama bunu yapan insan kalkıp eşi öleli birkaç ay olmuş hadi ben evleneyim diyorsa siktirsin gitsin. izdivaç programlarına göre yorum yapacak olursak bunu en çok erkekler yapıyor. Adam karısı öleli olmuş bir ay, kadının ölüsü soğumamış kalkmış evlenmeye geliyor. işte bunlar da uçkurunun peşine düşmüş tiplerdir.
