Ruhun varlığını insan en derinden o an hissedebilir diye düşünüyorum.
Eş olabilmek aynı yatağı paylaşmakla olamaz.
Yıllardir hissedilen eksikliğin sonunu getirir o büyülü anlarda bütünlenmekte olan güçlü güçlü çarpan kalpler. Ve onların kendi aralarında kurdukları o uyumlu iletişim.
Ruhlar birbirini sarar sarmalar.
bedende bir olma görüntüsünü aşan bir şeydir bu.
insanı zamandan mekandan ayırır.
Zevkten öte bir tanım lazımdır ona. Zevk onun içindeki binlerce esrarın bizce tanımlanabilir olan kısmıdır.
Eş olmak diyoruz ya biz. Eşlik.
Tamamlanmak demek yani. Kaç kişi var ki evli olup da hala eksik hissetmeyen? Bu ne korkunç bir beraberliktir değil mi?
Şairler ve kadınlar bilir azizim.
Ben hiç yasamadım tecrubede etmedim.
Ama derinden derine hissediyorsam eksikliğini bilirim ki hayal görmüyorum. Yaşayabileceklerimin özlemi içerisindeyim. Onu hissediyor ama yaşayamıyorum. Şairlik başka nedir ki?
