zaman içerisinde acı deneyimlerle tatbik edilen gerçek. insanlar bu sorumluluğun bilincinde değilse de durum bu. yalnız sorumlulukları değil yetkileri ve söz hakları da daha fazla öğrenci üzerinde. çünkü bir çocuk ailesine her şeyden önce kopması mümkün olmayan duygusal bağlarla bağlı. yanlış bile olsalar bu duygu bağını sorgulamaksızın ailelerini dinliyor ve örnek alıyorlar.
ve bu durum ne yazık ki ruh hastası bir velinin kızını ygs'den sadece bir gün önce heyecanını yensin diye psikiyatra götürmesi ve o çok bilgili doktorun da kızcağıza içmek üzere avuç avuç hap vermesiyle sonlanabiliyor. geriye sınav sırasında görmesi yavaşlayan, kağıdı bulanıklaşan, değil düşünme becerisi nefes alma yetisini bile kaybedecek noktaya gelen ve henüz bir saat bile dolmadan ağlayarak kendini dışarı atan 18'inde bir çocuk kalıyor. öz güvenini kaybetmiş ve kendisine öğretmenleri ne kadar olumlu, teşvik edici yaklaşırsa yaklaşsın geri kazanılamayan, hayatının travmasını bizzat kendi annesi yüzünden yaşamış olan pırıl pırıl bir genç.
bu bir kısır döngü. potansiyel anne babalar da öğretmenlerin eleğinden süzülüyor çünkü. ama yine de söz konusu aile oldu mu öğretmen pek bir şeyle başa çıkamıyor ne yazık ki. örneğin, ben hastayım evin işlerini kim yapacak deyip kızına ders çalışması için uygun zamanı ve ortamı sunmayan anneyle başa çıkamıyor öğretmen. o bir noktaya kadar var olabiliyor, belli bir yere kadar. okul sınırları içinde, ders saatlerinde, sokakta bir müddet belki. ve sonra öğrenci, ait olduğu dünyaya yani karşı çıkamayacağı netlikte kurallar bütününe gerisin geri yollanıyor.
velinin maalesef kötüsünün paralısı da parasızı da aynı. parasız olan kendi kaderinin aynısını çocuğuna da biçip bir gram bile fazlası için mücadele etmiyor. paralısının durumu daha vahim çünkü cebine para önüne özel öğretmenler koymakla ve o çocukla ilgilenmesi için mutlaka para karşılığı birilerini görevlendirmekle sorumluluğu üstünden attığını sanıyor.
sınav için özel öğretmen para, sınav stresi için psikiyatr para, psikiyatrın neden olduğu travma için yine psikiyatr yine para... annelik babalık görevini yerine getirmeyişinin karşılığını bu şekilde ödemeye çalışıyor maalesef. bir öğrencinin ailesi de öğretmenin çatışma riskini göze alabileceği en son şey oluyor. haklı bile olsanız, o duygusal bağ ve suçluluk hissi nedeniyle haklılığınızı öğrenciye ispat edemiyorsunuz işte...
ailesinin kendi kötülüğünü istemeyeceğine haklı olarak inanan; ancak bazı kötülüklerin isteyerek değil istemeden yapıldığını unutan çocuklarımız ve onların "sen benim çocuğumu benden daha mı çok düşünüyorsun?" çıkışmasını siper edinmiş aileleri bazen insana pes dedirtebiliyor...
daha yolun başındayım, öğrenecek çok şeyim var biliyorum. buna rağmen insanım neticede, bazen yoruluyorum, vazgeçiyorum, hatta bana ne diyorum...
büdüt: bana ne diyormuşum. diyemiyorum tabii ki. diyemiyorum...
