anlamıyorum ki ne bu melankoli. bundan sonra birkaç türkü de dinlersem tamamdır. cumartesi gününün içine etmiş olurum.
sevmiyorum işte ayrılığı. herkes ankara'da herkes yanımda olsun istiyorum. kuzenim var adana'da çalışıyor. lan oğlum kalk gel bak bize ayrılık yaramaz diyorum. ııh gelmiyor. iyiyim burda diyor. aralıkta askere gidecekmiş. o değil ben adamı ankara'da isterken o askere gidecek.
diğer kuzenim amerika'ya dile giderken de kendimi parçalamıştım. ya mal mısn avrupada bir yere git bari. en azından sen gelirsin biz gelrizi yanına. amerika'ya nasıl gelelim mal mısın diye de yine umursayan olmadı. 8 ay sonra götüne baka baka geri geldi.
yaa dedim gurbet her baba yiğidin harcı değil.
bu hassasiyetim belki de benim de 4 yıl zorlanmış olmamdı. küçük kuzenlerime de empoze ediyorum alttan alta: bakın uşaklar biz ailelerimize bağlı insanlarız. çok çalışıp ankara'yı kazanıyorsunuz sonra da burda işe giriyorsunuz evlenip çoluğa çocuğa karışıyorsunuz. biriniz bir yere giderse ecdadını .ikerim diyorum.
şimdi en yakın arkadaşım istanbul'da. bir şeyler düşünüyorum bakalım. onu da getireydim buralara.
