insan silme konusunda üstüme yoktur. geçenlerde bir mesaj geldi telefonuma. numara kayıtlı olmadığından isim filan belirmedi. mesajı tekrar tekrar okudum kim olabilir diye. "kanka ne yapıyorsun, gel bize takılalım biraz. ama yiyecek bir şeyler de getir" demiş. tamam dedim . numaranı silmiştim. şimdi tanıdım seni. zaten kim bu kadar yüzsüz olabilirdi ki? sen olabilirdin dedim.
silin böyle adamları hayatınızdan. pişkinlikte üzerlerine yoktur. ulan bak sinirlendim yine. çok meraklısıyım da; bir de gelmem için bilet* istiyor benden. siktir git ulan ibine. amına kodumun dingili.
kendimle gurur duydum. garip bir rahatlama yaşadım. hak ettiği muameleyi görmüştü. hesap tamamen kapatıldı.
o zamanlar henüz bunu farketmemiştim. çok yakın otururduk. buna rağmen bütün davetler benim evimde olurdu, bütün kahveleri ben alırdım, bütün yemekleri ben ya da eşim pişirirdi.
ayrıca bütün telefonları da ben ederdim.
bu tabii bi süre sonra, dikkat çekmeye başladı.
sonuçta en son yıllar önce görüştük. bi süre sonra ben de telefon etmedim, o hiç aramadı, sonra şahsen kendisi de benim gündemimden düştü. şimdi bu başlığı görünce aklıma geldi.
