eylül ayı üzerine o kadar çok şeyim var ki. bir daha ki eylül ayına kadar bu derginin bütün sayılarını, bütün sayfalarını, dolduracak şeyler yazabilirim tek başıma...
gri bir göğün altında tanrıdan yumruk yiyorsan ciğerlerine ve kimse dönüp bakmıyorsa sancına, kimse ıslık çalmıyorsa yarana. eylül'ü yaşıyorsun demektir. eylül, tanrının ıstırabıdır.kaybetmektir. ölmek, karanlıktan ziyade eylül gibi sapsarıdır.
anneannem günde 2 paket maltepe içerdi. çok sigara içmekten midir nedir, bozuktu ağzı. mahallenin veletleri ona ''nikotin ayşe'' lakabını uygun görmüştü. sigaraya başladım. ilk o tavsiye verdi: ''çok zararlı evladım, içme siktir et.'' ''anneanne'' dedim, ''bu bok, insanlardan daha az zararlı. hiç değilse içindekileri biliyorum. ama insan öyle mi? çinde ne olduğu belli değil pezevenklerin...'' anneannem güldü. sütyeninden para çıkarıp bana uzattı. git bununla kendine sigara al. anana da söyleme sakın. kızar bize. ve nikotin ayşe'yi bir eylül günü toprağa gömdük. yağmur yağıyordu. toprak nikotin kokuyordu.
ilk sayıda bahsettim. 15 yaşındayken ben, bir yaz dönemi araba tamircisine çalışıyorken, komşumuzun ingiltere'de yaşayan kardeşinin kızlarından birine aşık olduğunu düşündüğüm bir şeyler hissetmiş ama utanmıştım çocuk aklımla. üstüm başım yağ hep. üzerimde işçi tulumum vardı. onlar çok zengindir diye düşünüp utanmıştım arkadaş olmaya. birgün tamirhanenin önünde oturmuş, lanetler yağdırıyorken fakirliğimize türk filmlerindeki ağzına ağzına vurulmak istenen o fakir ve şerefsiz karakterler gibiyken dedem geçmişti dükkanın önünden. öyle de severdi ki beni kızdırmayı. ne oldu demişti? olayı anlatmış. keşke zengin olsaydık be dede demiştim. gülmüştü. amına koydumun fakiri demiş, yürüyüp gitmişti.
işte böyle harika iki insanı kaybettim. bitti mi? eylül hiçbir zaman doymaz ki.
pek çok sevdiğim kadın, eylül'de terk etti beni. yine böyle terk edilişli, göğün gri, yerin sarı olduğu bir eylül'de her zaman ki gibi terk edildim. nasıl denk geliyor bilmiyorum. bu kadınlar nasıl denk getiriyorlar. bu ölümler falan. canımın sıkkın olduğunu gören babam bana kafamı dinlemem için arkadaşlarımla tırmanışa gitmemi söyledi.dinledim ben de. üç beş amatör herif, topladık tası tarağı vurduk kendimizi yola. yol niğde aladağlarda bitti. demirkazık eteklerini sermişti. biz de tırmanmaya başladık. iki bin dört yüze geldiğimizde ayağımın altından kayan ufak bir taş parçası birkaç metre aşağı düşmeme sbep oldu. şaşırdım. aylardan eylül'dü ama beni tutmuştu ip ve kayaya çakılı sikke.ip, hayatımı kurtarmıştı. eylül'e aykırı bir şeydi ölmemek. tırmanışa devam ettik. iki bin altı yüz metrede üç dört gün durup aşağı indik ve herkes evine döndü.
bu olaydan birkaç gün sonra babam iflas edip borç batağına saplandı ve bir gün biz evde yokken, dağda benim hayatımı kurtaran o ipin iki metresini kullanrak kendini astı. derginin ikinci sayısında yazdığım, o muzlu olayı yaşadığım o güzel adam da gitmişti. eylül aldı. o ipi sakladım hala duruyor.eylül'ün babamı öldürmesinden 5 yıl sonra, rutin olarak bir kadın tarafından terk edildiğim bir eylül ayında, ipin bir ucunu sağlamca duran doğalgaz borusuna, diğerini boynuma geçirdim. sandalyeye tekme atmama saliseler kala ev arkadaşım odaya girip beni yumruklayarak oradan indirdi ve bir güzel dövdü. dövdü ki bir daha böyle şeyler yapmayayım. o zaman anladım ki eylül benim ölmemi değil, sürünmemi istiyor. yaralı bir halde dolaşmamı... ve allah kahretsin ki 26. gününde doğdum.
bana ait olan her şeyi öldüren ve her yıl karşıma geçip otuz gün boyunca gözlerimin içine bakıp,sararmış, kırık dişleriyle kahkahalar atan bir katil gibi geliyor bana eylül. ve her yıl otuz gün boyunca gözlerimin içine bakıp kırık dişleriyle kahkahalar atııkça ben de bağırıyorum: ''ablanı sikeyim eylül!''
subjektiflik deryasında yordukça yoran ne eylül'müş bee... tüm yaşadığım kötülüklerin dünyada görebileceğim tüm felaketlerin, iğrençliklerin tek müsebbibi o diyor. buna takılmazsanız güzel yazı...
