ilk defa konuşmaya çalıştığım bir şeyde kelimelerin yetersiz kaldığını düşünüyorum. içinde yaşamak zorunda olduğumuz tek alan olan evrenin bu güne kadar gerçekleşen serüvenini düşündükçe, anlamsız ve ucu bucağı olmayan bir düşünce boşluğuna kapılıyorum. Oysa biz insanoğlu olaylara o kadar dar bir pencereden bakıyoruz ki. Bu normal mi?
Ben hep rakı sarhoş eder sanıyordum.
Varoluşu düşünmek.. Fiziksel varoluş..
Bir gecede aptal eder adamı. Kendimi bunu düşünmekten alamıyorum. Bu sarhoşluktan kurtulmak mümkün değil. Bizi nasıl bir senaryo bekliyor? Çok fazla yazmam gereken şey var, yazacağım. Ama anlatamıyorum. Bilmediklerim için mi yoksa konunun heybeti mi? Bilmiyorum.
Nelerle uğraştık bu güne kadar? Neleri düşündük? Neden? Beynimiz daha fazla gelişebilir miydi? Vahşi yaşamdan soyutlanmakla bu ne kadar mümkün olabilir?
Hala dar bakıyorum. Silmeden yazdım, silmeyeceğim ama hala dar. Daha geniş bakmam lazım. Daha fazla düşüneceğim ve fazlasını yazacağım. Geri döneceğim.
