birbirimizi seviyorduk. aynı sırada oturuyor, herşeyi birlikte yapıyorduk. bir gün öğretmen velimi okula çağırıp kutsalbira ve xxx arasında arkadaşlıktan öte bir şey var dedi. o günün akşamı annem bana sordu var mı böyle bir şey diye. bende onunla evlenmek istediğimi söyledim. evde kahkahaların ardı arkası kesilmiyor ama. sonra annem daha 6 yaşımda olduğunu ve okulu bitirmemi söyledi. o gün evlenmekten vazgeçtim.
2015 yılının başıydı. üniversite sondayım ve bir sevgilim var. herşey yolunda sevgi var mutluluk var ama evlenmek için bir neden yok. ben zaten o kafada değilim. o sıralar başka bir kız devreye giriyor. beni etkilemek için çaba gösteriyor ve başarıyor da. bir gün kafa dağıtmak ve nefes almak için sahile iniyorum ve bir kız kayalarda otururken yanıma geliyor konuşuyoruz. sohbet sohbeti dert derdi açıyor derken kız numaramı alıyor falan uzun hikaye. sonra kız bana aşık oluyor. o gün bugündür durum hala böyle. ve kız benden yaşça baya küçük. hala daha benim olduğum şehre gelmek için üniversite sınavlarına giriyor.
bu sıralarda annem birşey fısıldıyor kulağıma. yok bilmem kimlerden birinin kızı varmış. tutturmuşlar ailenin en temiz okumuş kültürlü ve çalışkan çocuklarındansın diye senle tanıştırmayı düşünüyorlar. çok sancılı bir süreç. anne ben tanışıp ne yapacağım daha evlenmek için çok erken daha okul bitmemiş kpss var iş var askerlik var ne oluyor yahu diyorum. ben de istemezdim ama napayım gel bi görüş kızla diyor.
o günlerde evlenmeyi düşündüğüm ve ayrıldığım yıllar önce biten bir ilişkim vardı o kişinin ablasından telefon alıyorum.
hesap yapıyorum: sevgilim + beni etkilemek için çalışan kız + sahilde bana tutulan kız + eski aşkım + ailemin tanıştırmaya çalıştığı kız.
kafayı yememek elde değil anlayacağınız. neyse sömestr girdi araya. eve döndüm. kızla tanıştım. tam benlik tam evlenilecek ve 1 yaş küçük bir kız. durumu konuştum. kendimi izah ettim. ben yapamam dedim. sonra kız da hak verdi.
şuan o kız ne alemde bilmiyorum uzak akraba zaten. ama tamam desem, hemen bir şekilde askerliğimi yapar bir yerlerde tanıdık falan aracılığı ile işe girer ve evlenirdim. ama korktum baya korktum hem de. bi evet dememe bakardı belki. ve hayır dedim. sömestr dan döndüğümde ise bu 5 cepheyi de kapattım. sevgilimden ayrıldım, beni etkileyen kızla biraz takıldım ondan da ayrıldım, bana aşık olan kıza doğru kişi olmadığımı söyledim, eski aşkıma ağzıma geleni sarf ettim ve aile tanıştırmasını olumsuz sonuçlandırdım.
şimdi ise ne askerliğimi yaptım ne iş buldum ne de başka birşey. bi ilişki atlattım geldi geçti. ama şu bir gerçek. bir evet deseydim evliydim. ve düşünüp bi ara evet demeye karar verip vazgeçip korkuya kapıldım. pişman değilim ama aklıma gelince de yanlış mı yaptım diye düşünmüyor değilim.
fazlasıyla akıllıca alınmış bir karar.
ama gel gör ki imanın yarısını nasıl tamamlayacak..
yani aslında doğanın kanunu adam gibi birini bulursanız(işiniz fazlasıyla zor:))kaçırmayın evlenin..
Umarım çok mutlu olursun sevgili yazar. Ama sanmıyorum. Çünkü evlenmeyip de çok mutlu olan fazla insan yok.
Aslına bakarsan genel olarak çok mutlu olan çok insan yok.
vazgeçmek değil de nasip olacak umudu bünyeyi iyice terk etti. umudu kestik yani. insanlar artık basit basit takılmayı seviyor ben de bu kafada insanlarla bir yuva kuramam çoğu da bu kafada. samanlıkta iğne aramaya benziyor artık. normalde tam evlilik, aile adamıyımdır ama bu devirde bazı şeylerden arınmamız gerekiyor artık sanırım tabii sonuç olarak nasip bakarsın yarın o dediğin kişi karşına çıkar.
