Hayatı paylaşacağın aşık olduğun birinin olması. Şimdi burada 18-24 yaş arası üniversite tayfasının, aptal olmak yok efendim aciz olmak vs. Yazdığına bakmayın. Evlenmek şart değil elbet Türkiye’de yaşamıyorsanız ama her insan özellikle belli bir yaştan sonra hayatında güvenebileceği, hayatını paylaşabileceği birini ister. 24-26 yaşlarımı tek yaşayarak, ortalama üstü maaşla ve sosyal ortamımla geçirdim. Başlarda harika hissediyorsunuz ama sonra o eve girip de sorunlarınızla veya sevinçlerinizle baş başa kalıyorsunuz ya işte o iyi hissettirmiyor. Tek başına yemek yemek bile tat vermez, evde ses olsun diye tv açarsın izlemediğin halde. Kimse gelip de yalnız kovboy triplerine girmesin, her insan hayatını paylaşabileceği birini ister ama geç ama erken. Umarım bunun farkına erken varırsınız da 40’a geldiğinizde ağlamazsınız.
yalnızlıktan bir süre sonra kafayı yememek için evlenmek gerek. fazla edebiyat yapmak istemem ama, kaç aydır beni gördüğünde telefonumu isteyip oğlunu aramaya çalışan, arayıpta ulaşamayan, aramızda 1 sokak olan – buraya 2 yıl önce yerleştik – adamın daha önce hiç evlenmediğini duydum. "e belki evlatlık almıştır" diyebilirsiniz, almamış. evlenin, fakat zamanında, kendinizi evliliğe hazır hissettiğinizde, "gerçek aşkı buldum" dediğiniz anda. çocuk istemiyor olabilirsiniz, fakat çocuk istemeseniz bile evliliği isteyin. hayat tekbaşına yaşanmıyor.
