sevişmek için belediyeden alacakları izine ihtiyaç duymayacak kadar özgür bünyelerdir. iran'da bulunması zor;ama türkiye gibi çağdaşlaşma yolunda olan bir ülke için (toplumun yarısı gerileyip yarısı ilerlerken çağdaşlaşma olur mu bilmem ama) gayet normal çiftlerdir. imam nikahıyla evlenip belediye nikahıyla evlenmeyen böylece anayasaya göre suçlu sayılıp bunun bile suç olduğunu bilmeyen cahil bünyelerden çok daha eğitimli bünyelerdir.
türk adetleri, gelenekler ve görenekler karşısında ezilmemiş, bunu kendine bir tabu olarak var etmemiş, kendi inandığı dünyada yaşamayı tercih etmiş çiftlerdir.sorun evlenmeden önce cinsel ilişkiye girdiklerini diğer insanlar gibi saklamaları değil bundan utanç duymadan birlikte yaşamalarıdır.oysa ki bizim toplumumuz 'göster ama elletme' toplumudur.bunları kınayan insanlar arasında bakir ve bakire olmayan birçok bekar insan varken üzerlerine gidilmemesi gereken çiftlerdir.
türk kızlarının koca bulayım kendimi yamayayım düşüncesinde olmalarından türkiye de sık rastlanılmayan çiftlerdir. sevgi birlikteliğin temeli olmalıdır. devlet memuru önünde atılan imza değil...
sevgiyi ve bir hayatı paylaşmak için illa deftere atılan imzanın, parmağa takılan yüzüğün gerekli olmadığına inan, formaliteyi bir kenara atmış, "toplum ne der" kaygısını* sevgilerine karıştırmamış çiftlerdir.
evlilik zorunluluk değildir; evlenmeden aynı evde yaşamanın zorunluluk olmadığı gibi. kendi ayakları üstünde duran kadınların artmasıyla tercih edilme oranı artan bir yaşam şeklidir. kimi insanlar "imzamızı attık, artık özgürce koklasabiliriz", demek yerine beraberliklerini bu şekilde sürdürebilirler.
kişisel tercihtir, herkesin kendi bileceğidir.
sırf sevişmek için tırım tırım ev arayan, işi bitince çıkıp giden insanların yanında çok daha erdemli bir davranıştır. ya da evli olup da karılarını bilemediniz kocalarını onun bunun yatağında aldatanların yaptığından da hayırlıdır. kime ne kardeşim.
