çocukluğum bir gün bu gerçeği söyleyecekler bende gerçek ailemi bulacağım umuduyla geçti amk :D sonra baktım kimseden ses soluk yok inandım gerçek ailemin yanında olduğuma
22 yaşında ev arkadaşımla müzik eşliğinde muhabbet ederken öğrendim ki o da yıllardır bu gerçeği öğrenmeyi bekliyormuş, bunun hayalini kuruyormuş :D
iki loser bulmuş tam kendini diye düşünmüştüm :D sonra ayrıldık.
şaka bi yana annemi çok seviyorum ya. çok iyi çok güçlü bir insanmış.
Eğer eski ailem beni terlemişse kesinlikle onları aramazdım. bunalıma girme ihtimalim yüksek. Artık Hiç bir şey eskisi gibi olmaz ama Aileme nankörlük etmem. Sonuçta benim bir yerlere gelebilmem için emek vermişler. Ayrıca sevgisiz büyütmediler beni.
Aslımda Beni evlatlık alma ihtimalleri çok düşük çünkü biyolojik olarak anneme çok benziyorum. Hatta bunu onun gençlik fotoğraflardan teyit edebiliyorum ama belki beni akrabadan filan aldılarsa tabi onun garantisi yok yani.
valla beni besleyip bakıp büyüten, el üstünde tutan, yedirip içirip okutan bir ailem varsa niye arayayım? anne baba eksikliği çekmeden, yediğim önünde yemediğim arkamda iyi bir aile yuvasında büyümüş, beni başkasına verecek kadar benden vazgeçmiş aileyi arasam ne olacak, arayıp bulduktan sonra ne olacak? hadi hayatta her şey başa gelebilir, mecbur kalmıştır vermiştir ya da başkası kaçırıp vermiştir diyelim, bir aile zaten çocuk sahibi olamayıp evlatlık alma yoluna başvurduysa gelen çocuk da kıymetli olur, gözü gibi bakarlar çocuğa. ben aramam şahsen. bulsam da doğuran değil büyüten ailedir, emek veren ailedir, beni evlatlık alanları anne baba bilmeye devam ederim. vefa bir kere.
biyolojik annemi ve babamı merak ederdim herhalde, aileme sorardım. ama şu zamana kadar beni kendi çocukları gibi büyüttükleri için onlara da minnet eder ve onların beni sevdiği gibi yine ailemi sevmeye devam ederdim.
