esas konu, evlatlık alındığınızı öğrenseniz ne yapardınız değil, "evlatlık alındığını öğrenenin ne yapması gerektiği" olmalı, yani doğru şekilde nasıl davranmalı ki bu travmayı atlatabilsin. hoş bu sağlam imtihanı yaşayan ancak bunun yol açtığı derin yaraların farkında olabilir, bizler değil. çünkü Allah kimseye yaşatmasın ama hayat bazen kişiye istemediklerini yaşatır. fakat bununla baş edebilme gücünü de sunarak. öyle ya, derdini veren Allah dermanını da verir. o halde bu cevabı ancak bu soruna düçar olan kişi verebilir, ancak o bulabilir doğru yolu. biz sadece empati kurabilsek bile bunu bizzatihi yaşamadığımız için, teşbihte hata olmaz, vücuda giren mikropların en iyi ilacını vücut kendisi antikor üreterek ve bağışıklık sistemini güçlendirerek savunma mekanizmasını sağlar misali, dışarıdan verilen ilaçlar kadar etkili olabilir ancak. bu da ya doğrudur ya da yanlış. kesinlik içermez. ama şu bir gerçek ki sonuçta hiç birimiz kendi anne babamızı kendimiz seçmedik. hayat önümüze ne çıkardıysa onu yaşamak zorunda kaldık. bence bazıları şanslı, herkesin tek anne babası varken onların 2 tane var. en azından bu şekilde olaya yaklaşabilirler. şu veya bu şekilde, neticede bir şeyler olmuş, bu durumda bulunan insanları yargılamak hiç kimsenin hakkı değildir. zira bunu onlar seçmediler. bazen anne babaların özgür hür iradesi evlatlar için bir kaderdir. madem böyle oldu, o halde neden anne babaların suçunu evlatlar çeksin ki? çekmesinler bence. kendilerini helak etmesinler. hayatlarını yaşamaya devam etsinler bu gerçekle cesurca yüzleşerek ve bunu acı da olsa kabullenerek. hayat acı. evet..
Demiştim ben size dmi diye annemi darlardım. ama hem annesine hem babasına çok benzeyen başka bir çocuk daha yoktur, o yüzden böyle bir ihtimal de yok.
Ha çocukken anne babama burnum farklı olduğu için çok takıldım, evlatlığım diye. Lakin peder kendi burnuna, valide kendi burnuna benzettiği için pek sorun olmazdı *
Annem öldü, babam beni 1 buçuk yaşında terketmiş. Evlatlık olsam ablamı nereden bilecektim. Kimlikteki anne ve baba adı gerçekse insan nasıl evlatlık olabilir ki. Küçükken ablamla benim babamız farklı ama aynı zannediyordum da evlatlık konusu başka bir şey.
Şahsım adına çokta sarsmayacak durum.
içten içe yıllardır olma ihtimalini düşünmüş hatta istemiş bile olabilirim.
Annem ve kardeşimle derdim yok da babam konusunda hala bir umudum var..
Gerçek ailemi merak bile etmezdim. Duygusallığa gerek yok. Bir kuzenim doğar doğmaz evlatlık alındı. Yıllar sonra gerçek ailesini buldu. Yalnızca buldu ama öylesine. Baktı kız kardeşi kaşarın teki. E 20 yıl görmemiş. Sırf kan bağı var diye samimi olmasına gerek yok. Kuzenim zaten başka bir ülkede yaşıyor.
hiç...
beni yetiştiren anne-baba dediğim insanlar için daha çok minnet daha çok saygı duyarım.
kendi öz anne-babam için mi?
hiçbir şey hissetmezdim.
ne kızar ne merak ederdim. senin öz annen baban bu deselerdi ve onlara önümde araba çarpsa inanın bir kedi köpeğe üzüldüğüm kadar bile üzülmezdim.
nasıl ki sıradan bir trafik kazasında ölen masum insan canını kaybediyor o kadar üzülürdüm.
size bu gaddarlık gibi gelebilir ama bu gayet normal.
kızmak da değer vermektir. nefret de değer vermektir. değer vermediğim benim için bir anlam ifade etmeyene neden bir kızgınlık veya sevgi ya da özlem duyayım?
biz insanız ve hayvanlar bile yavrusuna sahip çıkarken ne şartlar olursa olsun yavrusuna sahip çıkmayan anne baba için bir şey hissetmem.
ne dediniz?
zorunluluk mu, mecburen mi çocuğunu terk etmek mi?
o zaman anne baba aklını kullanacaklar ve kendi rezilliklerine aptallıklarına beni katmayacaklar ve beni bu dünyaya getirmeyeceklerdi.
ister anne ister baba veya kardeş kim olursa olsun aptallarla işim olmaz.
biyolojik ailemin kim olduğunu öğrendikten sonra neden beni evlatlık verdiklerini öğrenmeye çalışırdım. doğal afet, kaza vs. sebebiyle öldüler ve kimsesiz kaldıysam üzülürdüm ancak hayatta ve beni cami bahçesine bıraktılarsa hiçbir şey yapmazdım. bu yaşıma kadar beni büyüten ve evlatlık olduğumu hissettirmeyen aileme daha da bağlanırdım.
ikinci bir ailem daha olduğunu öğrenmiş olup birden fazla ebeveynim olduğu için sevinir, başka bir ebeveyne bırakıldığım için üzülürdüm. üzüntüm geçince, beni hem büyüten hem doğmama sebep olan insanlara teşekkür ederdim. (tabii ki şu anki ruh halim ile.)
Herhangi bir tepki vermezdim. Kuran'daki Ahzab 4 ve 37 gibi ayetlerde evlatlık almayı yasaklayan zorbalığa ve vicdansızlığa karşı; bir aile tarafından evlatlık alındığımı öğrensem çok sevinirim. Asıl evlatlığının karısıyla evlenenler ve bu rezaleti canıhıraş bir şekilde savunanlar utansın bu durumdan tabi utanmaları varsa. Oysa ne güzel bir şeydir sahipsiz bir çocuğu evlatlık olarak almak. Bazen öz aileden görmediği ilgiyi bir başkasından görür. Evlatlık alan aile, koruyucu ailedir.
