öz evladınız olsaydı daha çok sever miydiniz? bu sorunun cevabını düşünüp veriyorsanız lütfen uzak durun.
öz evlatları olsaydım daha affedici olabilir miydim diye düşünüyorum zaman zaman. bunu düşünmemin sebebi onlar, hem öz evlatları değilim, hem de hayatımı mahvettiler.
kıymet vermeyeceksiniz, hor görecekseniz, canınızdan bir can olarak sahip cikmayacaksaniz boş verin hiç bir çocuğun canı yanmasın.
Yúce gönüllü Ulu insanların işidir.
Bu manevi olgunluk her insana nasip olmaz, òzeldir.
Kendinden olmayan bir varlığı, bağrına basan, koruyup kollayan, yetiştirip büyüten bu ebeveynlerin, benim nazarımda öteki ebeveynlere göre anlamı ve değeri onbin kat fazladır.
Iyi ki varlar!
Tüm evrene saçılarak bu şahane duruşu tüm insanlığa bulaştırmaları dileğiyle...
sadece doğurmak veya yapımda rol almak bir çocuğun ebeveynliğine soyunmanız için yeterli değildir. Dünyada o kadar çok annesiz ve babasız çocuk varken kendi biyolojik bencilliğinden soyutlanarak koşulsuz hilesiz riyasız gerçekten masum bir çocuğu sahiplenmek ve gerçekten ebeveyn olmayı istemek sonucu gerçekleştirmektir.
Tabii ki kendi çocuğunu yapmak yerine, küçük bir çocuğu evlat edinmek, ona ailesiymiş gibi davranmak, onu çok sevmek aptallıktır. Zaten dünya nüfusu az, daha fazla ürememiz lazım, daha fazla dünyanın anasını ağlatmamız lazım. Bu yüzden evlat edinmek yerine çocuk yapın 5 tane, 10 tane bile az, ne kadar çok çocuk yaparsanız o kadar iyi.
Edit: ironi var dememe gerek var mı, yoksa anlamayıp eksileneye devam mı etmek istersiniz?
ileride Yapmayı düşündüğüm sevap eylemi.
Çünkü kendi çocuğum olursa, imkanları gördüğü için çok şımarık olacak. Çevremde buna fazlasıyla şahit oldum. Çocuğunun her adımını instagram'da paylaşıyorlar.
Biz çektik, o çekmesin! düşüncesi hakim herkeste. Fakat ebeveynleri o noktaya getiren şeylerin, mücadele verdikleri o deneyimler olduğunu unutuyorlar.
Tolstoy'un söylediği gibi insan ancak acıyla büyür.
