birden fazla çocuk olan ailelerde ebeveynlerin çocuklarına karşı tutumunun eşit olmamasıdır. Son derece yanlıştır, çocukların psikolojisini etkiler.
Diğer bir taraftan evlat ayrımı hiç denilecek kadar az yapılır fakat çocuklara sorarsanız hepsi evet ayrım yapıyorlar der. Bu ergenliğin getirdiği saçma düşüncesinin bir yansımasıdır.
haksızlıktır. o daha küçük abisi, ama o erkek çocuğu tabi ki öyle yapabilir vb türevleri mevcuttur.
cem yılmaz'ın skecini akla getirir. erkek çocuğa "çocuğum değil mi koparırım çükünü hah hah yapsın" kız çocuğa "aman nereye gitti, saat kaç oldu hala eve gelmedi, kuzenlerine takip ettirelim".
her insanın hayatta ihtiyaç duyduğu şeyler farklıdır, kimi daha fala sevgi ister, kimi şefkate ihtiyaç duyar, kimi parayı yeterli bulur, kimiyse hiç dokunulmamasını ister, anne babaların yaptığı nabza göre şerbet vermektir. ha ben de sevgiye ilgiye açım ama vermiyorlar diyorsanız eğer, neye ihtiyacınızın olduğunu karşınızdakilere hissettirmeniz gerekir, kimse müneccim değil sonuçta.
bizim ailede bolca vardır. hatta torun kayırma, yeğen kayırma almış başını gitmiştir şikayetçi miyim? hayır. ailenin sevilen çocuğu olmak huzur verici.
''Biz hepinizi eşit seviyoruz.'' diyen ebeveynlerin hemen hemen hepsinin gerçekleştirdiği eylem. Duygusal bir yapınız varsa, hızla ailenizden uzaklaşmanıza sebep olur. Çocukluk/ergenlik döneminde araya giren bu soğukluğu unutabilmeniz, o açıklığı kapatabilmeniz daha sonra neredeyse olanaksız hale gelir.
Maruz kalınmasa da sadece şahit olunsa bile insanı derinden üzer ve üzerinde fazla düşünmek yıpratır. Bu konularda insanlar en azından neye sebep olduklarını bilseler kâfi.
