küçükken hayatın sefasını çekerken büyüdükten sonra cefasını çekmektir. evin yedek ebeveyni olmaktır. küçük yaşta sorumluluk almak yaşıtlarından daha çabuk olgunlaşmaktır. diğer kardeşlere göre daha bağımsızsınız dır. anne hasta olursa evin işi, akşam yemeği ellerinizden öper. kardeşle anne baba arasında köprü olmaktır. çünkü abla ya da abinin fikirleri yumuşatarak anlatma yetenekleri vardır. kardeşin açıklarını kapatmaya çalışırsınız sürekli. kendi yaptığınız hatalara düşmesin diye hep destekler yolunda ışık olmaya çalışırsınız. deneyimlerinizi kardeşinize aktarırsınız. kardeşiniz hasta olunca uyuyamazsınız. nefes alıyor mu diye kalkıp kontrol edersiniz. dönem ödevlerinde ilginç fikirler bularak kardeşinize yardım etmeniz beklenir. çünkü siz büyük çocuksunuzdur. ama tüm fedakarlıklara kardeşin bir öpücüğü o içten sarılışı yeter.
ailenin ilk deneyimi olan çocuktur. otoriteyi iliklerine kadar tatmıştır. kurallara uyan ve eziklenen tiptir. emir kuludur. özgürlüğü ebeveynlerin kurduğu sınırlar içinde kısıtlıdır.kısacası benimdir.
ortanca cocuk olmaktan daha iyi sayılabilecek durum. Ufak bir iş olur küçük ile ortanca yapar , büyük bir iş olur bu seferde büyükle ortanca yapar. Ortanca olmak sağlığa zararlıdır.
zor iştir. her cümle ablası/abisi diye başlar. aslında sizde küçüksünüzdür ama abla/abi olunca olgunlaşır birden insan. kardeş korunur, ev işi desen zaten sende. hadi bunlar neysede anne baba ile yaşanan ya da yaşanacak olan olası şeyleride ilk siz yaşarsınız, genelde de size patlar. örneğin; arkadaşta kalma, kesinlikle olmaz, eve geç gelme başlarda buda yasaklar arasındadır. ya da öss ye girersiniz her şeyi aileye siz anlatırsınız, sıra ona gelince ayrıntılı anlatmaya gerek olmaz, ailede bilinçlenmiştir zaten. kısaca sizin yaşadığınız problemleri küçük kardeş yaşamaz. neden? sen zaten yolu açmışsındır. anne baba problem çıkarmadan ona geç vakit dışarıda kalma, arkadaşta kalma gibi izinleri hemen kabul eder. ama bütün eziyeti başta evin büyük çocuğu çekmiştir zaten.
