eğer birden fazla kardeşi var ve orta halli bir ailenin ferdi ise oldukça şansızdır. kendi hayatından feragat eder, okuyamaz, kardeşleri için erkenden iş hayatına atılır ve ömrü boyunca asgari ücret ayarında maaşa sahip olur.
küçük kardeşin suçlamalarıyla her an karşılaşmaktır.
küçük kardeş yaptıklarından bazen pişmanlık duyabilir.(özür mektubu yazacak değilim, sözlük.anlayan anladı.)
bütün yük ondadır kardeşlere örnek olabileceği sanılan tiplerdir halbuki büyük abiyi örnek alacaklarına babalarını örnek alsalar da evin en büyüğünden bu yük kalksa dediğimiz kişilerdir.
-kardeşle arkadaş olma eylemini gerçekleştirebilmek için büyümelerini beklemektir.
-alttan almayı, sabırlı olmayı hayat felsefesi haline getirebilmektir.
-yaptığınız herhangi bir hatadan sonra; 'sana hiç yakıştıramadım' şeklinde cümleler ile değil de; ' böyle mi örnek olacaksın kardeşine' benzeri cümlelerle suçlanmaktır.
-sahip olduğunuz her şeyi paylaşabilecek potansiyelde olabilmektir.
-kardeşiniz gitarınızı sizden habersiz satılığa da çıkarsa, ayakkabınızı abuk renklere de boyasa, her türlü iftrayı atıp kenara da çekilse;
'küçük o, kızma ona' buyruğu ile durulabilmektir.
-havaya kalkmış olan ve surata inmesi durumunda etkisini uzun süre hissettirmesi kesin olan elinizi sakince aşağıya indirip;
'bak canım benim, yalan söylemek çok kötü bir şeydir' diye, 35454514454. kez konuşabilmektir.
adeta ebeveynlerin deneme tahtası gibi olurlar. büyük çocukla öğrenirler analığı babalığı.
kurallar hep büyük çocukta konur. sürekli koruyucu olmalarıyla sıkar ve bunaltırlar. dışarı çıkmanıza, arkadaşınıza hatta giyinmenize kadar...
sonra doğan kardeş(lere) kadar sürer bu. *diğer çocuklara karşı daha toleranslı olmayı öğrenirler. ya da küçük çocuklar öğretir. (bi şekilde öğrenirler işte) orasını hala anlayamadım ya neyse. (siz o kadar çektikten sonra n'olacaksa artık)
sürekli olgun ve anlayışlı olmanız beklenir.
hatta kardeşlerinize abla/abi gibi değil, ana/baba olmak gibi bişeydir. işin özü kötü bişeydir.
anam bende ne doluymuşum hee!
çok kötü bir durumdur çok. siz büyürken hiçbiryere gitmenize , hiçbirşeyi yapmanıza izin verilmez. ilk göz ağrısı durumdasınızdır. oysa küçük kardeş neredeyse sınırsız özgürlükle yaşar ve onun yaptığı hatalardan da ne hikmetse siz sorumlu tutulursunuz.
sen büyüksündür, susman lazımdır, ama küçüğün dediği olsundur o küçüktür. bu kısır döngü içinde büyük çocuklar mahrumiyet halet-i ruhiyesi içindedirler hep. küçüklerse sinsice anne veya babanın arkasından pis pis gülen taraftır.
Her zaman için gayet iyi bir duygu içerisinde olma hissini yaşamaktır. Küçük kardeş açısından bir şey dediğinde ise annesi tarafından ''O senin ablan, o ne derse o'' gibi cümlelere maruz kalmaktır. Büyük kardeş ne yaparsa serbest ama küçük kardeşe her şey yasak! Sen ne kadar büyüsen de evin küçüğü olduğun için hep küçük kalırsın onların gözünde... Tıpkı benim şimdi yaşadığım gibi. Durum vahim açıkçası ama bazen bir abla bir abi sevgisi, varlığı hiçbir şeye değişilmiyor.
küçük kardeşe adeta anne baba olabilmektir her ne kadar onlar kadar olamasan da. ona yardımını esirgememektir. aynı zamanda aileye ilkleri yaşatmak, bir nevi denek olmaktır. her yönüyle ebeveynlerden sonra sorumlulukların üzerinde yüklenmesidir kısaca.
