Asla evden ayrılmak kadar kötü değildir. Pazar günü ani bir kararla bilet aldım, geldim eve. Günler o kadar çabuk geçti ki yarın gidiyorum. Yani son gece bunalımındayım şu an. Keşke ışınlanma neyin olsaydı da bu beklemekten doğan sıkıntıyı çekmeseydim.
Sanırım yaşadığım özlemler arasında en acısıdır.
Evimdeydim güzel evimde. Benim yatağım, benim yastığım vardı. Karşımda çalışma masam pencerenin önünde benim koltuğum vardı. Sonra gözümü açtım önce nerde olduğumu çözemedim ve tek tek gelmeye başladı anılar meğer rüyaymış evim hala yok. Şimdi kalkıp aileme anlatsam hepsi üzülecek en iyisi geldim buraya döktüm içimi. Çok özledim sözlük herbir ayrıntısını çok özledim. Külleri bile kalmadı artık.
Dünyanın en kötü hislerindendir hele bir de isteseniz de evinize gidemiyorsanız daha da kötüdür. Evimiz kentsel dönüşüme girip yıkıldığından beri yüzüm gülmedi. Üzerimde hem büyüdüğüm evin yıkılmasının üzüntüsü hem de kiracı olmanın boktan hissi var. Evde fazla nefes alsam ev sahibi gelip bunu yapamazsın diye uyarıcakmış gibi geliyor, evde sanki başka birinin evinde kaçak göcek dolaşıyormuş gibi hissediyorum.
Zordur... Ben evden ayrılalı 8 sene oldu hala özlüyorum. Hala derken, sanki yeni ayrılmışım gibi özlüyorum. Aslında alışığım uzak kalmalara, vedalara ama insanın evi, ailesi de bir başka oluyor be. Allah hiçbirimize yokluklarını göstermesin.
