an itibariyle beni benden almış keane şarkısıdır. en sevdiğim dizinin (bkz: scrubs) bütün sezonlarının soundtrack' ini indirdikten sonra bütün şarkıları playliste atan ben, yaklaşık 3 haftadır aynı playlisti dinlememe rağmen bu şarkıya dün rastladım.
hayata dair hissettiğim her şey ; korkularım, paranoyalarım, tereddütlerim, umutlarım, umutsuzluklarım, anlam veremediğim her şey birden bu şarkıyla varlığını bana hissettirmeye başladı. bunların var olduğunu biliyordum elbette ama kaçıyordum bıkmadan usanmadan. ama bundan sonra kaçamayacağım çünkü varlıklarını hissettim,bilmekten çok farklı bir şeymiş bu.
sevinsem mi üzülsem mi bilemiyorum dememi sağlayan şarkıdır kısacası, sevinmek ya da üzülmek hangisinin olacağını galiba zaman gösterecek.
herakleitos'un asırlar önce çıkış noktasını gösterdiği,keane'in de o ışıkla yolunu aydınlatıp meydana getirdiği bir huzurluluk hissiyatlandırması.
oyunda kalma çabası içinde debelenirken , bir an durup ufak bir çimenüstü doğallığında gökyüzüyle kesişmek,kur yapmak,aşağı buyur etmek.
ama gökyüzü de değişiyor vesselam...
