özellikle bayram zamanları hayat kurtaran eylem. az önce mutfakta geniş geniş çayımı içerken aniden kapı acı acı çaldı, ben de çayımı kaptığım gibi odaya konuşlandım. baktım 5 dakika sonra falan cep telefonum çalıyor; arayan babam. yanlışlıkla mı aradı acaba diye düşünürken baktım ısrarla arıyor açtım telefonu tabi. "bu gelenler kimmiş sen gördün mü? bi de çocuk falan var galiba sesleri geliyor. çok oturmazlar heralde? " diye içerideki odadan beni arıyor o da. hadi ben saklanırım tamam da baba da misafir gelince odaya saklananlardan lan.
Hiç yapamadığım güzel olaydır. Evin en büyük erkek çocuğuyum. Babam işi gereği yılın yarısını ankara dışında geçirir. Böyle durumlarda bir misafir geldiği zaman anneme eşlik eden çocuk oluyorum. Ufaklıklar odadan bile çıkmıyor. Mesela bu yüzden defalarca saçma sapan diziler hakkında konuştuğumu bilirim . Hatta bir keresinde apartman toplantısına bile katılmıştım.
An itibariyle dahil olduğum durum.
Ne yapsam bilmiyorum, açlık susuzluk falan gırla.
Zaman geçirecek pek birşeyde yok.
Evet üniversitede aile ile kalmanın zararlarından birini daha deneyimliyorum şimdilik.
sıkıntılı ve geçmek bilmeyen dakikaların başladığı andır. genellikle evin yapısına göre mutfağa çıkmak hayal olur, açlık ve susuzluk tavan yapar bir süre sonra. odayla tuvalet arasında mekik dokursun saatlerce.
