bir süre sonra herşeyin geçtiğini sanırsın ama aslında sadece duruma alışmışsındır. Kimse seni düşünmez , kimse seni aramaz , kimse seni merakta etmez. işin garibi aynını sende yapmazsın. Kaldın mı 20 milyonluk şehirde tek başına ? ski tuttun. Ama bu tür durumlar insanın bir amacı , güdüsü , hedefi varsa iyidir . Otur kitap oku, resim çiz , spor yap. Hayrını görürsün. Öbür türlü filozof oluyosun maazallah kimse siklemiyo. Düşman başına.
bu aralar yaptığımdır. bütün gün yatakta yuvarlanıp dizi/film izlemek, kitap/dergi okumak, cips/çekirdek yemek, çay/kahve içmek gibisi yoktur. hele de bunu iki samimi arkadaşınla yaparsan dokunmayın şabanıma. ama yine 3 4 günde bir dışarı çıkmakta, temiz hava almakta yarar var. çünkü sonrası (bkz: depresyon stayla)
Genelde bu durum sizde süreklilik arz ediyorsa depresyon şüphesiyle kendinizi göz altına alabilirsiniz. Kimseyle görüşmek istememek demek sosyafobinin sizde sosyahobi haline gelmesine sebep olabilir. Coollukla hiç alakası yoktur. Kesinlikle ulan ben ne entresanım gibi triplere girmeyin. Sizi sonra o evden çekiciyle çıkarmak zorunda bırakacağınız yakınlarınız olmasın sonra.
ekonomik desteğin varsa ( yani çalışma zorunluluğun yoksa) yapılır bir hafta 10 gün fakat sonra dışarı çıkman gereken zamanlar gelince insanlar karşısında afallanılır, kişide yürümeye yeni başlamış bebek hissiyatı uyandırır.
( tecrübe ile bu sonuca varılmıştır. )
