işsiz güçsüz biridir. uzak mesafelerde anlarım ama şehir içi yolculuklarda "eve gidince haber ver" diyen bir arkadaşınız varsa -ki benim var- allah belanızı çoktan vermiştir.
kafayı yastığa koyduğunuzda istemsizce tebessüm ettiren kişidir. anne, baba, sevgili, arkadaş, kardeş veya başka biri. varlığı güven verir, yokluğu çok acıtır. Böyle insanlar yok olmasın.
gece saat iki civarı, beş altı arkadaş pilavlı bir cemiyetten dönüyoruz. kakara kikiri yaparaktan dini sohbetimizi devam ettirirken "aoaooaavvvv" diye polis sireni öttü ve zınk diye yanımızda ekip otosu bitiverdi.
- gençler naapaysınız habu bu saatte?
+ eve gidiyoz abi, feyizli bir cemiyetten geliyoruz inşallah.
- kimlikleri göriyim.
amınakoyim hayatımda hiç kimlik taşımadım, hep de böbürlenirim bana kimse kimlik sormuyo diye. bu bir ilk.
- hımm sen geç sen de geç hımmmm.. senin kimluğun nerde lan?
+ yok abi evde unutmuşum valla.
- siz gidun, sen bizle gel.
+ abi allaşkına bırak evde ya valla gel beraber gidelim istersen. memleket trabzon'mu abi?
- he la nerden anladun?
+ bende trabzonluyum abi, amınakoyim o aziz yıldırımın ben! alanziyoya da hiç fırsat vermediler be aaabi.
- he la vallaha öyle.. neyse hade git sende, eve gidince ara hee, merakda koma beni. ehehehe
