özgürlüğün dört duvar arasındaki son noktasıdır, sonuna kadar tadılır, yalnız yaşayanların belki de rutinlerinden biridir ama yalnız yaşamayan insanlar, sırf bunu yapmak için, evde kimsenin olmadığı bir an yakalamak isterler.
özgürlüğü hissetmektir ama bi yere kadar. bi sabah kalktım sabah dediğimde bir iki arası bi şey.ev arkadaşlarım memleketlerinde. evde kimsecikler yok. 145 m2 ev. ohh miss. dedim bi duş alayım. iç sesim bornoz giymeme gerek olmadığını söyledi. * aldım elime bornozu çıktım odamdan yaldır yaldır gidiyorum banyoya. ama böyle bi rahatlık böyle bi güzellik yok. neyse girdim banyoya. astım bornozumu. bi baktım baş havlumu unutmuşum. alıp geleyim hemen diye banyodan çıktım. tabi anadan üryan. banyodan odama giden o uzun holün tam ortasında dış kapıdan bi anahtar sesi geldi. elim ayağım birbirine dolaştı. 10 tane kedi arasında kalmış fare gibi oldum.mal bi gülümseme belerdi yüzümde. karar veremedim odama mı gitsem banyoya mı. ben mehteran takımı gibi bi iler bi geri giderken attım kendimi odama.sonra verdim gülmeyi ama sesim titreye titreye gülüyorum. eğer ev arkadaşıma o şekilde holün ortasında yakalansaydım napardım bilmiyorum. travmaların en büyüğü olurdu benim için. çocukluğuma değil yedi ceddime inmeniz gerekirdi.
riskli eylemdir. hele ki yaz aylarında. camlar açık dışarıda hafiften bir rüzgar var. sen odanın ortasındasın. rüzgar birden sert esiyor ve perde/tül havalanıyor. karşı komşu ile göz göze geliyorsun. ancak karşı komşu senin gözlerine bakmıyor..
