Sevgili. Aynı evde yaşamasına olmuyor ki. Çok komik bir şeye gülüyorsun, acaba aynı zeka seviyesinde miyiz diye dönüp bakıyorsun yan tarafa. Ama o yok. Sevincin, hüznün, gözyaşın, yediğin lokma hepsi boğazına diziliyor. Hiç bir şey tam değil onsuz. En çok onun eksikliğini hissediyorum evde, okulda, sokakta... Dolduramaz boşluğunu ne ana, ne gardaş. Bu en güzel, bu en sıcak duygudur arkadaş.
Kardeş. Anne. Baba. Hele bir de senelerce aynı evde yaşayıp sonra uzak bir yere taşındıysanız yoklukları çok koyar adama. Alışmak zordur. Kavuşma günü iple çekilir. Allah yokluklarını hissettirmesindir.
