bir ara bende evde kimse yokken yastigin altinda elimde bicakla uyuyordum ama sonra uyurken bicak bana batar simdi a.q korkusuyla tekrar yerine koymustum.
kaderiyle oynayan insandır. neden mi? o bıçağı belki yanında tutmasa başına bir iş gelmeyecek. ama bıçağı yanına aldın mı tüm belaları üstüne çekecek insandır. dil kılıçtan keskindir diye bir laf var. örneğin; ayet el kursi okusa ( abdest alıp tabi ) ne hırsız ne de bir başkası ona dokunamaz. evine de kimse giremez.
yanlış yapan insandır. bir hırsız bıçakla bir çok kez karşı karşıya kalmıştır ve ne yapılacağını bilir, oysaki kahramanımız bıçakla birini öldürmenin hayalini kurmaktan öteye gidememiştir, muhtemelen. peki bu durumda elde bıçak karşıda hırsız durumunda ne olacak ? tabiki bıçak hırsıza değil sahibine zarar vericektir. en iyi ihtimal hırsız sizinle dalga geçicektir." hadi lan koy onu yerine seni öldürmiyeyim şimdi". yok böyle olmaz mı diyorsunuz ?
birinde kuzenle korku filmi (shutter) izliyordum. yani bu film de adamın ağzına yüzüne ediyor, altına işettirme potansiyeli filan var, öyle bir film yani.. neyse yatakta yatarak izliyorduk bide. hatta bir ara bazı sahnelerde exorcist filmindeki kızın içindeki şeytanı çıkartıkları sahnedeki gibi zıpladım filan yatakta korkudan. filmi izlerken "ulan nerden izleyelim dedim aq yaaa!" diyordum ama yiğitliğe bok sürdürmemek için de "ya amaaan hep ses efektleriyle korkutuyolar beee!" filan diye de tırsmıyorum aslında imajı vermeye çalışıyordum. kuzenim de "valla kızım ben tırstım yaa ohaa be! korkunç lan bu film!" filan diye itirafını yaptı. o an bende gaza geldim: "lan ben bi çişe gideyim. bende korktum hee bakma ööle dediğime" dedim. neyse film bittiğinde biz kuzenimle titriyorduk. birbirimize bakarak "oha be! ne filmdi ama" diye filmin etkisini üzerimizden atmaya çalışıyorduk. sonra saatin 12'ye geldiğini görünce kuzenim "ben gidiyim ya. yarın iş var." dedi. ben şok olmuş gibi bakıyordum. o an beynimden, film şeridi gibi şu sahne geçti.
kuzen: ben gidiyim lan. yarın iş var..
ben dizlerine kapanarak.. "gitme lan gitme. beni buralarda yalnız bırakma!" diyordum.
kkuzen: taam lan taam sen uyuyana kadar yanındayım ben merak etme! insanlık öldü mü? yalnız bırakırmıyım hiç seni?
ben: gözümsün!
ama bir şey diyemedim.. bunların hiçbirini diyemedim. "taam ya görüşürüz cnm o zaman" dedim titreyen sesimle. kuzenim anlamış olacak ki "kızım korkuyosan kalıyım lan? korkarım diosan.." filan dedi endişeyle. bende gülerek "yoh kızım yaa ne korkması. korkarsam da çıkar gelirim yanına" dedim. sonra da gitti karı! beni orda zik gibi yapayalnız bırakıp gitti. insan hemen gider mi? "aa olmazz seni yalnız bırakmam. yoyo yooo ölümü göööğr ben seni yalnız bırakamamm" filan demesini, ısrar etmesini beklemiştim oysa ki.. ama o ne yaptı? hı?
evde tek başına filmindeki velet gibi hissettim lan kendimi. mutfağa girdim. o siyah saplı bıçağı aldım deli gibi. bir de ani kafa hareketleriyle etrafı kolaçan ediyordum. * yatağa bir yatışım vardı. bir dua okuyuşum vardı. heralde hiç bu kadar hızlı dua edip sevaba girmemiştim daha önce. bıçağı yanıma koydum özenle. en ufak bir tıkırtıda bıçakla beraber doğruluyordum. sonra allahtan uykuya dalmışım.. sabah annemin bitmek bilmeyen sorularına cevap verirken buldum kendimi.
-kızım ne bu bıçak burda?
-kızım ne ööle korkunç filmler izliosun?
-niye amcanlara gitmedin korktuysan?
-en son ilkokulda mı altına işemiştin? (şaka lan şaka. yok öyle bişey.) *
bir daha da ders oldu. böyle yalnız kalacakken korku filmi filan izlemedim. neme lazım lan?
edit: bahsettiğim film kore yapımı shutter'dır. amerika yapımını izlemedim, izlemeyi düşünmüyorum. çünkü bir boka benzemediğine eminim.
ayrıca altıma da işemedim. ciddiye alıp mesaj atan olursa gebertirim vallahi. söylemedi demeyin. :)
