öncelikle evi boş sanıp bağıra bağıra şarkı söylerken herhangi bir ebeveyne yakalanmanın ne kadar utanç verici olduğunda hemfikir olalım secgili bacanaklarım... hele bi de çekingen bir insansak normalinde morun çeşitli tonlarını yaşarız suratımızda.
benim hikayemse bundan daha fecii! çünkü alalade bir şarkı söylemiyor, manyamış gibi rap yapıyor, 18'lik hihapçılara taş çıkartıyordum 33. dereceden mal hareketlerimle. ortadoğunun sosyolojik olarak normal karşılaması için nerden baksak bi 50 yıl beklenmesi gereken figür ve flowlarla boş evde akapella atıyorum avradını siktimin. yani ben boş sanıyomuşum. takriben 10 yıl kadar önce günümüzden. kendimi kaptırmışım.. ama öyle böyle değil bacanak, elimde düşsel mikrofonum dayımın düğününde sahne alacağımı hayal ederek düğün alanını dolduran hiphopseverlere takı töreninden önce unutamıycakları bir gece yaşatıyorum.
neyse ikinci şarkıma geçtim, "eyy yoo, aha yeeehh, öggghhhh höö ögghhh hö, öksürükkk" falan yapıyorum, tam parçanın introsunu veriyorum zenci abilerimden gördüğüm gibi kendimce, o sırada gözüme bir karaltı takıldı, arkaya dönmemlen babamı görmem bir oldu. babam çocuğumun "içine şeytan girdi" diye ağlıyor, "yetişin komşular nidem ben bu oğlanlan" diye feryat figan ediyordu. ikimizde birbimizin çıldırdığını düşünüyorduk. babamı zar zor sakinleştirdim, hemen gidip kapşonlu svitimi çıkardım ki o anları ababama hatırlatacak hiçbir delil kalmasın üzerimde..
çok boktan bir durumdu. ne zaman bir rapçi görsem nasıl uluorta o kadar insanın içinde hiç utanmadan birtakım garip hareketlerde bulunup havalı falan olduklarını düşünebiliyorlar hala şaşırıyorum ve o günü hatırlıyorum. ama bir yandan da çocuklar duymasın'daki havuç denen sığırı hatırlayıp ferahlıyorum. onun da böyle halleri yok muydu? şimdi gayet adam adam takılıyor, her insanın bir cahiliye dönemi vardır. yani evet o garip sabuk hareketler bana aitti, evet o flowlar benimdi ama şarkı sözleri benim değil, hiçbir insan cahiliye dönemiyle hatırlanmaz, bak havuca, bak mehmet metiner'e.. diy mi ya?
