başbakanın en çok sevdiği roman aforizması. akşamları herkes evde oturuyor, dizi seyrediyor, çekirdek çitliyor, nette takılıyor. oturduğumuz koltuk kanepe uzayda değil ki nabacaz, herhalde evde oturcaz. benim de darbukam olsa ben de evde oturmam, yerimde duramam eski sevgililerimin evinin önünde darbukayla brahmsın hungarian sonatını çalarım. ondan sonra beni naparlar bilmiyorum. ama söz havalar ısınsın balkona sandalye atıp muhteşem istanbul manzarası eşliğinde soğuk bir bira ve sigarayla balkonda oturcam.
bunu sürekli söyleyenler ilginçtir ki yurttaşlarını kapitalizm ve yeşil sermayeye peşkeş çemiş, açlık sınırının altında yaşamalarını sağlayanlardır.
ulan, üç kuruş maaş alan herif her akşam arkadaşlarıyla gezmeye, sinemaya, tiyatroya, spor karşılaşmalarına ya da konserlere gitmeyecek ya! doğal olarak evinde oturup çekirdeğini çitleyecek.
