yalnız yaşayınca daha çok hissedilen duygudur ama evde kalmak değil, aslında içteki diyalog şöyledir ki;
öz:evlenmeyeyim mi lan hala acaba?
içses: evlenme oğlum boş ver baksana rahatız.
öz: lan rahatız diyorsun da, yemek içmek hep dışarıdan?
içses: ne var oğlum işte istediğini yiyebiliyorsun.
öz: çamaşırdı bulaşıktı ne oğlum bu işler şerefsiz?
içses: bugün çamaşırını yıkayan yarın senin kirli çamaşırlarını biliyorum diye sitem eder.
öz: metafor güzel felsefik düşününce, ama gerçeği değiştirmiyor.
içses: sen bilirsin, dırdır falan..
öz: tamam lan tamam, devam...
Yavaş yavaş o duygu beni de esir almaya başladı çünkü çevremdeki çoğu kişi nişanlı ve evli. Sap gibi kaldım ortalarında. Hayırlı bir kısmet bulup evlenmeyi planlıyorum hadi hayırlısı.
