tavuk sote klişesinin dışına çıkıp, ev ahalisine marjinal bir akşam yemeği hazırlamaktır.
abim ve nişanlısı bizdelerdi bugün. anneme kahramanca gidip "bugün yemeği ben yapacağım tamam mı?" dedim. güvenemez, ama kıramaz mağrur bir bakışla "tamam." dedi. ben de işi biliyormuşçasına yaklaşıyorum, ama hiçbir sikim bildiğim yok. kafede 25 lira domalıp yemeye alışmışız, nasıl yapacağım hakkında en ufak bi fikrim yok.
açtım interneti telefondan, kış günü cepten gizlice kanyak içenler gibi ceketin iç cebinden videoyu izliyorum.
tarife tamı tamına uyarak yaptım yemeği. sofrayı da hazırladım.
herkesin tabağına servisine kadar yaptım. ama nasıl cool, nasıl kahraman görünüyorum.
yemeye başladılar. eller çocuklar duymasın'daki psikolog birol güven konumunda.
ama nasıl bakıyorum gözlerinin içine.
herkesin yüzü ufak ufak asılmaya başladı. "karabiberi çok olmuş olabilir, ehe." diyerek kendimi sevimli göstermeye çalıştım.
bu sefer onlar utanmayayım diye, ben zaten çok aç değildim moduna geçtiler. hepsi tabağını yarım bıraktı.
ben ise kendi yapmamın verdiği gurur ile 2 tabak yedim ve şu an sigara ile sözlükte bu entryi giriyorum.
- az önce babam geldi ve yemekte ne olduğunu sordu.
