ulan az önce kapı çalıyor, salonda 6 kişi oturuyoruz. üç kez çaldı ama kimse de tık yok. bırakın kapı açmayı, kimse kafasını kaldırıp bakmıyor bile. 4. kez çaldığında ''kimse kapıyı siklemiyor galiba'' dememe kahkaha atmaları yok mu bir de; işte vurdumduymazlığın son boyutudur.
kişi kendinden bilir işi mantığıyla, gidilen evde çalınan zile tepki verilmiyorsa o kapıya ve telefona abanılır, bi süre sonra kapı aralanır tabii kimse yok çünkü can arkadaş açıp hemen eski yerine dönmüştür. *
not: eski yerden kasıt, sıcak yatak vs ps3 konsol başı.
ben: kapı çalıyor ulan ritm kulağı yok be, baksana kapıyı çalan o kadar uzun çalıyor ki, adeta ritm atmaya başladı. sağırmısınız olum.
hatun 1: oje sürüyorum.
hatun 2: saçlarımı yapıyorum.
hatun 3: kıyafet deniyorum.
ben: atomu parçalıyorum.
sonrası sessizlik, ve kapıyı açan tabi ki benim, hep ben ben ben. (bkz: ben tek siz üçünüz)
bigün başıma gelmiş olaydır; zil bi kaç kere çaldı 1 dakika kadar sonra peder bey odaya girdi hiç unutmam "kapıya niye bakmıyon lan amk çocuğu" dedi ve salona gitti tv izlemeye devam etti.
