evin boş olmasına sevnilir, oh be kimse yok denir ama bu sevinci değerlendirmek üzere televizyon açılır, önüne oturulur. bu durum neyin nesidir anlamadım. e evdekiler varken de tv en alternatifsiz meşgale aracı değil miydi? madem evde kimsenin olmamasına sevindin, yap başka bir şeyler.
iki dakikalığına açılan televizyonda herkes gittikten sonra bir bakarsın, ilgini çeken bir program filan görürsün. bir yol seyredeyim dersin, zilin çalmasıyla kendine gelirsin. gelen sadece kendin olmaz, aile üyeleri de gelmiştir. ve kafada kurulan hayaller suya düşer.
normal zamanlarda evde sürekli konuşan bir anneanneniz,babaanneniz *varsa siz ders çalışıyorken 'koş koş şu yemeğin tarifini iyice dinleyip yaz', 'şu alt yazılarda ne yazıyor ' diyorsa. siz en sevdiğiniz diziyi izlerken ' bu adam kimdi ki' diye soruyorsa ' gençliğimde benim de aynı elbiseden vardı' diye başlayıp dedenizin kaç kere kendine görücü gönderdiğini anlatmaya devam ediyorsa evden birkaç saatliğine bile ayrıldığında yapılacak en mantıklı şey. uzatırsın ayaklarını, açarsın televizyonu lakin mutluluğunuz çok da uzun sürmez saatler su olup akar.
