Ev herzamanki halindedir.aileden insanlar konuşur televizyon izler.ta ki dayım gelene kadar.dayım gelir ve sahura kadar geyik döner.bir benle bir başkasıyla coşarda coşar.en son sahurda mutfakta balkon kapısının önünde yemek yenilir -tabi yine sohbet yanında-.ve herkez uyumak için odalara geçer.etraf çok sessizdir ve telefondan twitterda dolanırken bir kıpraşma olur midemde.bir anda iftarda 4 kişilik kova tavuk menüyü* tek başıma yediğim aklıma gelir.bir acı kaplar ki insanı o anda.
tuvalete koşulur.kolozete yavaşça oturulur ve fosur fosur sıçmaya başlanır.bir an duraksayınca evde hatta koca mahallede tek ses çıkaranın ben olduğumu ve bunuda sıçarak başardığımı anlarım ve işleme devam edilir.o anlar pişmanlıklar la dolu anlardır.o anlar şişman arkadaşların yiyip yiyip kilo almayan bir hayvana yapılan bedduaların gerçeğe dönüşümüdür.
Tuvaletten çıkılır.koku olur belki ve olursa yayılmasın diye kapı az biraz aralık bırakılır*.
Yapılması gereken hemen kaçıp kurtulmaktır ancak bu her yiğidin harcı değil.
Yani özet olarak gece herkes uyurken tuvalete girmek ızdıraptır,acıdır.hele ki sıçacaksanız*...
arkadan pink panther'in fon müziği gelirmiş gibi bir arkaya bir önüne bakarak ağır adımlarla yol alırsın. işin bittikten sonra acaba kapının arkasına biri saklanmış mıdır der tırsar,tırsar,tırsarsın. Işığı gören hamam böceği gibi koşa koşa yatağa geri döner ve zıbarırsın. Bu kadardır.
