alışmışım tabi öğrenci evime, saat 5'te koridorda halısaha maçı yapmaya. ailenin evine dönünce uyuyamıyor tabi insan. e peder bey de biraz asabi olunca gece minimum sesle yaşamaya çalışıyoruz. ama minumum ses ne demek, ben sessiz olmaya çalıştıkça evde desibel rekorları kırıyorum amına koyim. içerden eşşoğleşşek nidaları. ulan yere düşen çakmak camları titretir mi be. titretti amınıyim.
ne kadar zorlanırsa zorlansın, kodumun tabaları gıcır gıcır öter. buzdolabına takılacak olursunuz, buz dolabı öter. poşetten birşey çıkartacak olursunuz poşet ses çıkartır. gecelerin en sevmediğim yönü budur. diğer odadan geğirsen diğerinden duyuluyor o derece sessiz ortam.
ne kadar uğraştıkça daha fazla çıkar. murphy kanunları devrede gibidir. sessizce kapıyı kapatmaya çalışırsınız ama yavaş çarptığınız için bu sefer kapı kapanmaz, bu sefer koluna bastırayım da öyle kapatayım dersiniz kapı kolundan öyle bir ses çıkarkı sanırsın kapı kolu içinde inşaat çalışması var.
aslında uyuyan biri için çok aşırı olmamak kaydı ile hayatın olağan sesleri pek de uyarıcı değildir. ancak yavaşça gıcırdayan kapı kolu sesi tetikleyici olabilir.
özetle uğraşmayın, babanız uyanıp ağzınıza sıçacak, anneniz yatmak erken kalkmak temalı bir cümle kuracak, abiniz ya da ablanız ne güzel bir kardeş olduğunuzdan dem vuracak, eşiniz götünü dönüp homurdanarak yatacak.
size kalan sessizlik ise kafa dinlemesi ile değil uyandırmamak için verdiğiniz çabanın boşa gitmesine duyduğunuz pişmanlık ile geçecektir.
