çocukken bayramdan bayrama evinde ziyaret ettiğimiz uzaktan akrabağımız olan ayşe teyzenin; yüzünden müstehsi tebessüm eksik olmayan şişman bir kedisi vardı. odada postunun üzerinde yarı uykulu halde öylece pısar dururdu.
kımıldadığını hiç görmedim desem yeridir. bir kere puntunu bulup ayağımla dürterek ilişmiştim de bana misin dememişti.
yanlış anlaşılmasın özgürce istedikleri gibi yaşayan sokak kedilerine bir lafım yok. ama sahibine yavşaklanan, kısırlaştırılmış bir kedinin sahibi olmayı asla istemem. isteyenlere de saygı duyuyorum tabi.
Eve, betona, tüm avcı kabiliyetlerini körelten ne idüğü belirsiz mamalara mahkum eden bencilleri, beyaz kadın ticaretinden hallice hayvan ticareti sektörünü var eden zalimleri kınıyorum.
Hadi bahçeli evin var diyelim de hoş görelim, ama apartmanda oturup tepemize zalim kesilme yüzsüzlüğünüzü kainat affetmeyecek.
