babamın dedesiyle iletişim kurmak için aldığı güzel bir aracıdır kendileri. 91 yaşında bir büyük dede ve 85 yaşında nine olunca uzaklarda ihtiyaç duyuluyormuş.
kullanmadığım kullanmayacağım kullanırken de çok haz etmediğim iletişim aracı. aile ile birlikte oturuken çalan bir telefonla konuşmanın zorluğunu çekeen bilir. sevgiliniz arar ve siz ona kesik kesik cevaplar vermek zorunda kalırsınız. kulakları ağır işiten neneniz bile ne konuştuğunuzu duymak için şahin kesilir.
o değil de; bizim ev telefonu çok havalıydı, babam duvara monte etmişti. herkesinki masanın üstünde dururken bizimki duvarda asılı duruyordu. gelenlerin ilgisini çekiyordu, sanki ayriyetten özellikleri varmış gibi. :)
eskiden evin baş köşesinde üzerinde dantelle duran, şimdi kırk yılda bir çalarsa nerede diye sesin geldiği yer aranırken susan, okullarda hala huniyle yeniden icat edilen alet.
bir, hadi bilemedin iki nesil sonra hemen herkesin iptal edeceği lüzumsuzluk. boşa ödenen para. artık internet için de zorunlu değil. cep telefonundan çok daha pahalıya geliyor. yıllardır cebimize sokulu duran el. artık yettin!
Günümüzde özel bir şey haline gelmiştir, artık samimiyet göstergesidir. Herkeste cep numaramız bulunur ama ev telefonun numarası sadece yakın arkadaşlarımızda vardır.
