Günümüzde özel bir şey haline gelmiştir, artık samimiyet göstergesidir. Herkeste cep numaramız bulunur ama ev telefonun numarası sadece yakın arkadaşlarımızda vardır.
bir, hadi bilemedin iki nesil sonra hemen herkesin iptal edeceği lüzumsuzluk. boşa ödenen para. artık internet için de zorunlu değil. cep telefonundan çok daha pahalıya geliyor. yıllardır cebimize sokulu duran el. artık yettin!
eskiden evin baş köşesinde üzerinde dantelle duran, şimdi kırk yılda bir çalarsa nerede diye sesin geldiği yer aranırken susan, okullarda hala huniyle yeniden icat edilen alet.
o değil de; bizim ev telefonu çok havalıydı, babam duvara monte etmişti. herkesinki masanın üstünde dururken bizimki duvarda asılı duruyordu. gelenlerin ilgisini çekiyordu, sanki ayriyetten özellikleri varmış gibi. :)
kullanmadığım kullanmayacağım kullanırken de çok haz etmediğim iletişim aracı. aile ile birlikte oturuken çalan bir telefonla konuşmanın zorluğunu çekeen bilir. sevgiliniz arar ve siz ona kesik kesik cevaplar vermek zorunda kalırsınız. kulakları ağır işiten neneniz bile ne konuştuğunuzu duymak için şahin kesilir.
babamın dedesiyle iletişim kurmak için aldığı güzel bir aracıdır kendileri. 91 yaşında bir büyük dede ve 85 yaşında nine olunca uzaklarda ihtiyaç duyuluyormuş.
günümüzde pek çok kişinin-ailenin hayatından kaldırdığı fakat bizim evde halen var olan ve hemen hemen bir cep telefonu kadar iş gören telefondur. nostaljidir.
cep telefonu gibi beyne radyasyon yaymaz, elektrikler kesilse dahil çalışır.
yağmurlu havalarda yapmayı sevdiğim aktivitelerden biri de anneannemlere telefon açmaktır.
yalnız siz siz olun, bir cep telefonu numarasını evden tuşlamak gibi bir salaklık yapmayın.
