her türk cengaverinin hayali önce başını sokacak bi ev almaktır ya bizde öyle motive olmuşuz.
deli gibi çalışıyorum. paraları balyalıyorum. boğazımdan kesmeden bütün harcamalarımı kısmışım falan.
neyse paranın birikmesini bekliyorum.
bi gün arkadaşla çıkmışız dolanıyoruz. araba galerisi denk geldi önümüze. arkadaş dediki gel bakalım lan.
girdik bakıyoruz. baktık baktık.
biarabanın önüne geldik. inceledik. içine girdik oturduk falan.
arkadaşta ben de mestiz tabi.
deri koltuklar, harika bir iç dizayn. dıştan zaten uçak gibi bişey.
neyse yetkili geldi. sorduk ettik, fiyatını falan öğrendik ayrıldık oradan ama benim aklıma işledi meret.
bir hafta aklımdan çıkmadı.
açtım telefonu yetkiliye dedim arabayı hazırlayın alıyorum.
o zamanın bi çuval parasıyla gittim aldım.
dünyalar benim oldu.
çevre, anam, babam nerdeyse beni evlatlıktan reddecekler.
o kadar kızdılar. lan daha evin yok neyine senin luks araba. buna bu kadar para verilir mi falan.
kim takar sağı solu lan.
ben atlıyorum uçağıma, eskiden büyük yorgunlar sonucu ulaştığım şehirlere keyif içinde ulaşıyorum.
şimdi değerlendirecek olursam. kötü bir iş yapmamışım.
araba pahalı ve luks ama yıllar sonra bile hala yeni kalmıştı ve insan ister istemez o arabanın koyduğu çıtaya göre yaşıyor. yükseklerde olmaya çalışıyorsun.
ev almadım o zamanlar ama çok güzel evlerde yüksekce kiralar ödeyerek oturdum. sonra hesap yaptığımda hiçte zararda olmadığımı gördüm.
ev almak ve kira ödemek arasında pek fark yok. tek fark, ev aldığında kirayı peşin ödüyor olman.
Sonra uyandım. Dolabı açtım kalan 4 zeytin ve az birşey peynir bana bakıyordu. Çatlamış bir halde bir köşede duran yumurtaya aniden uzandım ve peynirle beraber pişirmeye karar verdim.
