ev hanımı olunca maaş almadıklarını unutan kişi söylemi.
ekonomik özgürlük yok. eşin para verirse paran var, para verirken ağız burun eğdiginde, seni azarladığında üzülebilirsin mesela. ya da evde onu bunu değiştirmek istediğinde eşinin eline bakarsın acaba para verecek mi diye.
sabahtan yatana kadar sürekli çalışırsın üstelik.
temizlik bitse bulaşık bitmez. bulaşık bitse çamaşır, çamaşır bitse ütü, ütüsü bitse geleni gideni bitmez. o gelen gidenin ardından tekrar temizlik yapılır tekrar bulaşık çıkar tekrar bulaşık yıkanır. bu kısır döngüü böyle devam eder.
evde oturup bütün gün televizyon izlediklerini zannedenler için güllük gülistanlık süper görünür ama işin aslı asla öyle değildir.
işyerindeki şıllık ve pezevenkleri gördükçe evimde huzurla, namusumla huzur içinde otururum daha iyi. neden namus dedim; evli ve 3 yaşındaki kız çocuk annesinin bi yerlere gelebilmek adına patronla yatmasından mı, 5 ay önce doğurup doğum izninden gelen kadının işe gelir gelmez erkeklerle fingirdeşmesinden mi yoksa dışardan karısına çok aşık gözüken adamın işyerindeki metreslerinden mi bahsedeyim? böyle pislikler her iş yerinde var ve insan nefret ediyor. haliyle bunların pislik zulmeti üstüne siniyor ve ne çalıştığın işten ne de aldığın paradan keyif alıyorsun.. kendini bi bok sanan üstlerle anlaşamamak da cabası.
işte bu yüzden çalıştığım işyerlerinde ya çok sevilirim ya da ölesiye Nefret edilirim. çünkü köpek gibi fingirdek değilim ve herkese hakettiği cevabı susmadan veririm.
kısacası, bu çük bok insanlarla uğraşmaktansa oturur akşama ne pişirsem diye düşünürüm. insanlarla uğraşmaktan bıktım biraz da oturma odasının koltuklarını değiştirmekle uğraşayım be aq.
ileride bende düşünüyorum. Kültürlü ev hanımı olup bebelerimi büyütücem. Umarım eşim evi geçindirebilir. Biliyorsunuz 2,5 milyar mazot parasına yetmiyor.
