Dış kabuğu cazip, gidip görmek istiyorsun. Herkese aynı değil gibi sanki, bir sana farklı. Sen özel gibisin belki ve sen son derece yakın. Tanıdıkça, yaklaştıkça kokluyorsun. Tenine nüfuz ediyor kokusu. Ve yazarken dahi burnunun bir yeri sızlıyor. Sen onda öğreniyorsun aşkı, ciğerinin arasında bir yürek taşıdığını ve aşık olunca en çok da midenin bulandığını onda öğreniyorsun.
Peki bilmek çarpa çarpa mı öğrenmeliyiz duvarları? Dizlerimiz morluk içinde kalıp, yara bere içinde kanayarak mı bulmalıyız? Bir uyarısı olmalı bunun, önden bir tabelası.
'Bana yaklaşma, benim kendi duvarlarım var. Sen zorlasan da seni alamayacağım sınırlarım var.' demeli mesela. 'Geçemezsin; sabırla, sevgiyle, aşkla, sadakatle olmaz bunlar demeli. 'Seni öyle bir mahvedeceğim, kendi silsileme öyle bir çekeceğim ki bir yandan daha da içeride olmak, bir yandan da koşarak kaçmak isteyeceksin. Artık bir daha hiçbir şey senin için aynı olmayacak, yeniden başlamak istedikçe en başa, bana döneceksin!' demeli.
Demiyor ama. Bir girdap gibi çekiyor seni duvarları olan adam. Daha çok yaklaştıkça daha çok duvara çarpıyorsun. Tam 'tanıdım' derken daha hiçbir şey hakkında en ufak bir fikrin olmadığını anlıyorsun. Her cephede mücadele ediyorsun geçmek için kabuğunu. Gözlerin yana yana, aldığın nefes ciğerine dolmayarak öğreniyorsun. Sen onun duvarlarına çarpa çarpa kırılırken, eskirken o kendi dünyasında yaşamaya devam ediyor.
Yeni cepheler açıyor kendine, yeni insanlar yaklaşıyor duvarlara, yeni maceralar.
Sen yine son derece dışarıda kalıyorsun.
Duvarları olan adamlar var. Belki her yerde değiller ama varlar. Her cephede savaştalar. Kaçsam diyorsun, kaçamıyorsun. Senin bile kazanamayacağın savaşlar var.
