en keyifli atıştırmalıklardan biridir. hele ki o üstü rengarenk olanları evinizin en güzel yerine süs diye koyasınız gelir. yeme şekli ise marşmelovun üstten tadını çıkara çıkara yenmesi en son bisküvisinin ağıza atılmasıdır.
(bkz: yami)
aslında püsküütü olmasa daha cazip olabilir. gerçi yılların eskitemediği puf'a böyle bir yorumda bulunmak ne kadar doğru bilmiyorum ama yumuşak olan tarafı tek başına tüketildiği vakit daha güzel oluyor sanki.
9 yıl kadar unutulduktan sonra bir anda market reyonunda görülmesi ile eski güzel anıları akla getirebilen müthiş yiyecek.
ayrıca ambalajındada sorun falan yoktur.
1sn bile uğraşmadan tıkır tıkır 4 tanesini mideye indirdim. birde sözlüğe baktım yok parmağını kesenler , yok gözünü çıkaranlar , yok 10 saat uğraşanlar...
nasıl bir yerde yaşıyorsunuz ya siz?
1sn diyorum bak 1 sn.
ne kalemle uğraştım nede başka birşeyle.
siz sakız falanda çiğnemeyin , dilinizi koparırsınız falana sonra...
ayrıca hindistan cevizli olanı bağımlılık yapmaktadır. gidip 10 tane daha almak istiyorum.
eğer kocaman bir adamsanız ve bu arkadaşları,bir alışveriş arabasının tabanına 3 kat olmak üzere yerleştirdiyseniz,arabanızın içindekileri inceleyen yaşlı teyzeden kasiyere kadar herkes,size delirmişsinizcesine bakabilir.
paketini kolaylıkla açabilmek için en az iki tane alman gereken yiyecek şeysi. ikinci paketin sivri köşesini bir bıçak gibi kullanıp ilk paketi rahatlıkla açabiliyoruz. eti'nin hala bağımlılık yaratan en güzel tatlarından biri.
en zor kısmı paketi açmaktır lakin uçlu kalemler çok caziptir bu iş için. açarsınız önce marshellow kısmını yersiniz sonra bisküvi. daha bitmemiştir. içinde kalan çikolata parçalarını kafayı geriye yaslayıp ağzınıza dökersiniz. yenme şekli tadından daha güzel duygular uyandırır her zaman.
üzerindeki şekerleri minik kutusuna döküp, önce o beyaz pamuk gibi olan kısmını, daha sonra bisküvisini en sonda da parmak ucu yardımıyla, dökülen şekerlerin mideye indirilmesiyle bitirilen eti puf yeme ritüeline sahip eti ürünü. *
