bir grup insan bir arada ve birtanesi fıkra anlatıyor. fıkra bitiyor ve herkes kahkahalarla gülüyor ama bir kişi hariç. bu durum fıkrayı anlatan kişinin dikkatini çekiyor ve o kişiye dönerek "siz neden gülmüyorsunuz" diye soruyor. o kişi de "çünkü ben fıkrayı anlamadım" diye cevap veriyor. fıkrayı anlatan kişi fıkrayı tekrar anlatıyor. kahkahaların dozaj'ı düşmekle birlikte yine herkes gülüyor fakat o kişi yine gülmüyor. herkes ona bakıyor o ise "fıkrayı ben yine anlayamadım" diyor. fıkrayı anlatan kişi canı sıkkın bir şekilde "bak son kez anlatıyorum" diye atarlanıyor. neyse fıkrayı tekrar üçüncü kez anlatıyor. diğer insanlar tebessüm ediyor ee aynı fıkra üç kez anlatılıyor biraz kabak tadı veriyor tabiiki. fakat o ne! az önce hiç gülmeyen kişi kahkahalarla gülüyor, kasıklarını tuta tuta kendini yerlere atarak gülüyor. bunu ayağa kaldırıyorlar "yahu bu kadar gülünecek ne var alt tarafı bir fıkra" o kişi gülmekten zorla cevap veriyor " ben fıkraya gülmüyorumki kendi eşekliğime gülüyorum çünkü fıkrayı yine anlamadım..." işte bazen böyle oluyor espriye değilde kişilerin düştüğü durumlara gülüyoruz çoğu kez...
