her an her dakika eski günleri akla getirip iç çekme durumudur.
Eskiden olsa şöyle olurdu, böyle olurdu diye yakınır insanoğlu. Hep birşeylere duyulan özlemle akıp gider hayat.
hiçbir şeyin eskisine özlem duymuyorum. zamanın da, insanların da, eşyaların da...
teknoloji sen ne güzel bir nimetsin aga. msn var, facebook var, sözlük var, twitter var, var da var... bir şeyleri öğrenmek için ajansı beklerdik şimdilerde her şeyden anında haberimiz oluyor. ben bu halimden memnunum diyerek reddettiğim düşünce.
eğer hayatınızda önemli yeri olan kişileri kaybettiyseniz gün geçtikçe artan o eskiye özlem sizi fazlasıyla keşkelere yönlendirir. keşke o zamanlara geri dönebilsek gibi.
fas'lı bi sevgilim vardı sözlük istanbul'da tanışmıştık. 2008 'de tanıştık.2009'da sevgili olduk.2012'de ayrıldık. hayatımdaki en özel ve güzel ilişkim... ondan sonra hayatımda kimse olmadı zaten. Platonik aşk yaşadım sadece kendi çapımda. her neyse sözlük dün beni aradı numarasını silmiştim ama görünce tandım. ilk önce açmadım sonra tekrar arayınca açtım. sesini duyar duymaz sadece 1 saniye tüm o yaşanan her şeye özlem duymama yetti. ayrıldığımızda okulun bitmesine az vardı zaten. Meknes' e dönmüş. babasını 3 ay önce kaybetmiş. babasını çok severdi üzgündü haliyle. neden aradığımı sorma sesini duymak istedim özledim sadece dedi ve ben ağlamaya başladım salak gibi. sonra izin isteyip kapattım telefonu.
salak gibi ağladım çünkü birlikte yaptığımız her şeyi özledim. saçma sapan önemsiz şey için ayrıldık o aklıma geldi üzüldüm. yarım yamalak ingilizcemle yarım yamalak Türkçesiyle anlaşmaya çalışmamızı özledim. beraber Deep Purple mı The Doors mu dinlesek diye karar verememeyi özledim. saçma sapan şeylere hayvan gibi gülmeyi özledim. ikimizde birbirimizin iyi niyetini seviyorduk sözlük en çok buna özlem duyuyorum. ağlamaktan geberdim saatlerdir sözlük sana yazmak iyi geliyor.
sabah uyandığımda ve gece yatarken sürekli yaptığım eylem.
herkese göre değişebiliyor filmli kodak makine vhs teypler kasetler famicom kasetleri geliyor aklıma jackal, paperboy, lode runner oynadığım günleri hatırlıyorum başkası için pek birşey ifade etmeyebilir çünkü herkesin retro anlayışı farklı.
Normal bir özlemek de değil bu köpek gibi özlemek. Mıh gibi kazındı içime bu özlem söküp atamıyorum senelerdir. O güzel eski günlerde yanımda olan herkesi arıyorum ama bulamıyorum bulsam da eski samimiyeti neşeyi bulamıyorum buz gibi duvarlara çarpıyorum. Onlar ben gibi değiller ki unutmuşlar nasıl eğlendiğimizi, yediğimizin içtiğimizin ayrı gitmediğini, birbirimizin omzunda ağladığımızı.. insan nasıl unutur bunları anlamam ama keşke ben de onlar gibi unutabilsem çekmesem artık bu maziyi kronik bir şekilde özleme acısını. Gerçekten de vefa fatihte bir semt ismiymiş söylemişlerdi de bilemedim..
