" Eskisi kadar özlemiyorum seni,
Ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda..
Adının geçtiği cümlelerde, gözlerim dolmuyor..
Yokluğunun takvimini tutmuyorum artık.
Biraz yorgunum..
Biraz kırgın..
Biraz da kirletti sensizlik beni !
Nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama
iyiyimler yamaladım dilime.
Tedirginim aslında, seni unutuyor olmak,
Hafızamı milyon kez zorlamama rağmen yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni..
Gel diye beklemiyorum artık,
Hatta istemiyorum gelmeni..
Nasıl olduğun konusunda ufacık bir merak yok içimde.
Arasıra geliyorsun aklıma, banane diyorum
Benim derdim yeter bana banane !
Alıştım mı yokluğuna ?
Vaz mı geçiyorum, varlığından ?
Tedirginim aslında,
Ya başkasını seversem ?
inan o zaman seni hayatım boyunca affetmem.. "
--spoiler--
alıştım mı yokluğuna ?
vaz mı geçiyorum, varlığından ?
tedirginim aslında,
ya başkasını seversem ?
inan o zaman seni hayatım boyunca affetmem..
--spoiler--
Nadiren hatıra gelsen de olsun sorun değil çünkü eskisi kadar gözlerim seni aramıyor.
Aklımın ve kalbimin en kuytu köşesinde kaybolmaya mahkumsun artık.
hatta bazen aklıma bile gelmiyorsun. sonra birden bir şey oluyor ve cezasını çeker gibi acıyor gözlerim.
olsun daha az özlüyorum ya ben seni, yaşayabiliyorum ya senden önce ki gibi, yokluğunun ceremesi de çekilir be sevgili.
nasıl olsa çekilecek yüzümden ellerinin gölgesi. unutuyorum ben seni.
Ne güzel şey Özdemir Asaf olabilmek. Vazgeçebilmek, yükleyebilmek olmamışlıkların, yarım kalmışlıkların tek yükünü karşıdakine. "Özlemiyorum seni, yoruldum artık" diyebilmek. "Yüzünü hatırlayamayacağım günler olabilir, merak etmeyebilirim bir gün seni" duygusunu yaşayabilmek.. Ne güzel Özdemir Asaf olabilmek. Kendin olabilmek.. Kaybettiğin bir parçanı yerine koyabilmek. Yarımken tama dönüşebilmek.. Ne güzel.
Sen ağlama Özdemir Asaf, onu merak bile etmeyeceğin günleri bekle.. ikinizin yerine de ağlayan, belki senin ağlamamanın bile sorumluluğunu sırtında taşıyan birileri çıkar elbet.. Yükler omuzlarına bütün günahları. "Bendim" der. "Benim yüzümden oldu". "Tek sorumlusu bendim". "Ben yanlış yaptım. Onun kusuru değil. Canımı yakan da benim, unutulması gereken de.."
Zor olan ne biliyor musun Özdemir Asaf. Zor olan bir gün unutabilmek değil. Zor olan bir gün onun unutabilme ihtimali olduğunu bile bile yaşayabilmek. Hiç olmak. O'nun bir gün oralarda bir yerlerde olmayacağını bilmek. Tamamlanamamak..
O yüzden sen tam ol Özdemir Asaf. Sen üzülme. ikinizin yerine de yarım kalanlara bırak kederini.
eskisi kadar özlemiyorum seni. hem alıştım artık yalnızlığa eskisi gibi zor olmuyor geceler sensiz. artık gelsen de yalnızlığımı değişmem ki sana. çünkü bilirim tekrar bırakıp gidersin bir gün. şimdi nerelerdesin kimlesin bilmem ama kulağıma gelmişti ilk zamanlar haberlerin. hemen bulmuşun birini. sonra ne yaptın ne ettin bilmem. bazen etrafımdaki insanların seninle ilgili bildikleri oluyor söyleyemiyorlar bana cesaret edip. diyorum ki kendi kendime o kadar mı kötü... artık özlemem seni.
