eskiden kendimi anlatmak için çok çabalardım. son yıllarda ise enerjimi boşa harcamak istemediğim için bundan vazgeçtim. akıllanmak böyle bir şey belki de.
evrende tahmini 25 mk lik bir odada 2 cm lik bir yer kaplaladığımızı düşündüğümüz bu samanyolunda bu büyük patlama vs gibi konular varken geçmişe takılmak neden. neden mi herkes kendi penceresinden bakmaya devam eder inancı ne olursa olsun..
size laf yetiştirmekten kendimi anlatamadım da o yüzden...
lütfen bu kocaman gezegen de ne reankaryon yada vb olmamasın. en fazla bizbize olsun. geçmiştir saçmalığını anlatalım...
düşünsene burada geberdin başka bir gezegende canlandın.
ne eski biter, ne de eskiden. allah korusun...
herkese renkli günler
Anne güneş neden donuk istersen elle
Bu kalpten armağan sana al bı kısım hisse
Yar bi kızıp hisset , al bi gülü pisle
Bugünü geçte yarim otur günbatımı izle
Gidişi daha bi korkunç hatta kanser hatta ölümden
Gözaltlarım şişti bak hadi be gülüm durma gel
istersen uzak kalayım istersen görünmem
istersen al bu kalbi canıma can kat derinden
Sen enfes katmer tadı kaç harfti adın
inan, unuttum beni bu hale sokan hangi kadın
inat şimdi bende havayı soluyom bak bi canım
Bu senfoni ney ki öyle , hangi aşığın sazı ?
Ve şimdi etkilen kalbim sana ne ettiler
Yaz daha bi canlı hatta daha bi gürdü eskiden
Ezdiler yetmedi bileklerimi kestiler ve yetmedi
Canlı gömüp mezar taşımı diktiler.
küçükken hep televizyonun siyah beyaz olduğu, filmlerin hep siyah beyaz çekildiği dönemlerle özdeşleştirdiğim zaman dilimiydi. bu yüzden atıyorum 1 ay öncesine kadar var olan bir durumu anlatmak için "eskiden" demek bana mantıksız gelirdi. çünkü 1 ay öncesinde de hayat renkliydi ve o zamanlara "eskiden" diyebilmek için aradan çok uzun yıllar geçmiş ve gerçek hayatta gördüğüm her şeyin tıpkı o siyah beyaz yayınlardaki gibi renksiz olması gerektiğini düşünürdüm. şimdi düşünüyorum da; çocuk aklıyla düşünmenin temelinde gerçekten de masumane bir hayal gücü bulunmaktaymış. bunun üzerine ancak "keşke hayattaki her şey o hayal gücünü yanıltmayacak kadar tozpembe olabilseydi." diyebiliyorum...
eskiden mektuplaşma vardı. özlemler mektuplarla giderilirdi. sonraları telefon çıktı. telefonlar yaygınlaşınca mektup kültürü kalmadı diye sitemler edildi. derken cep telefonları her bireyde vazgeçilmez olunca sms devreye girdi. bayram seyranlar sms ile kutlanır oldu. artık aramaya bile üşeniyo insanlar diyerek sitemler arttı. ve en son whatsapp devreye girdi. artık sms devri bitti diye söyleniyor insanlar.
bu yol nereye varacak, nerede kalacak merak edilir.
Eskiden yediğimiz şeyi kimse görmesin canı çeker diye köşe bucakta gizlice yiyen çocuklardık biz, yediğimiz her şeyi insanların gözlerine sokmak ne zaman adetimiz oldu..?
