uzun yıllar öncesinde olanları hiç yaşamamış gibi olduğum ya da hatırladıklarımın da sanki bir rüyaymış gibi ne hissettiğimden habersiz çok az bir kısmını hatırladığım bir noktadayım.
anılarım sanki sonradan hafızama eklenmiş sayfaları yırtık bir kitap gibi. kitap demişken ne şeker portakalını hatırlıyorum, ne simyacıyı ne de jaws romanını. daha öncesindekiler zaten hiç yok.
izlediğim filmleri tekrar izlediğimde sanki ilk kez izliyor gibiyim ama aklımda kalan o tatminden eser yok.
aşık olduğum kadınla ilgili bile bir kaç anı ve hala arada bir gördüğüm rüyalardan başka hiçbir şey yok!
bu da bana sanki şimdi de boşa yaşıyormuşum gibi hissettiriyor. nasıl olsa yıllar sonra şimdi olanları yine unutacağım...
hayatın bir gerçeğidir ancak yaşlılarda bu durum yoktur sanırım. insan küçüklüğünü unutabiliyor ama büyüdükçe yaşadığı şeyleri unutmuyor bence. mesela ben 8 sene önce bu zamanlar neler yapıyordum pek hatırlamıyorum.
Aslında bazen unutmak güzeldir, özellikle yaşadığımız bunaltıcı günlerden geriye kalan hatıralar varsa,Sizce Unutmak için güzel bir gün değil mi bugün.
Hicbir sey unutulmaz. Sadece zamani geldiginde hatirlanir, benzer bir olayla karsilasilmadigi ya da maruz kalinmadigi muddetce tum anilari ve yasantilari hatirlamak mumkun degildir.
Dolayisiyla, unutmak ciddi manada emek ister.
Geçmişin acı anılarını unutmaktır. Aslında unutmaya çalışmaktır. Çünkü bazı acılar silinmemek üzere kalbinize kazınmıştır. Mesela annemin ölümü daha dün gibi… Hala acıtıyor.
