başkalarının mutluluklarını ve kahkaha atmalarını izleyip pozitif bir şey hissedemediğiniz saçmalık ve anlamsızlık dolu aptal bir sürece kapılıp ölüme doğru ilerlerken kaçınılmaz olan durum.
dönüp bakınca neden karaktersiz tipler bile mutlu olurken mutlu olamadığımı sorgulayıp duruyorum. artık sadece öfke ve depresyon hissediyorum.
eskiden böyle değildi. heyecan vardı, artık yok. umut vardı, artık yok. hayaller vardı, hepsi defolup başkalarına gitti. kadınların o muhteşem kalbine layık olamadık asla. istemediğimiz ne varsa karşımıza çıktı.
geçmiş güzeldi. keşke geriye dönüp hep annemin sağ olduğu, sıcacık hissettiğim, pozitifliğimin hala durduğu ve hayatımın en güzel günlerinden biri olan 17 mayıs 2000' de kalsaydım... bu kadar saçmalığa maruz kalmak zorunda kalmazdım. bu dünyayı da hayatı da sevmiyorum. saçmalık dolu...
