geçenlerde bir mesaj aldım. bir kız öğrencim, üniversitede hoca olmuş, bana teşekkür etmek için aramış. çok mutlu oldum be sözlük, mesajı sizinle paylaşmak istiyorum:
"Hocam merhaba, size öğretim görevlisi olduğunu söylemek istedim. size teşekkür etmek istiyorum. benim ilköğretmenim beni çalıştıran, çocuğunuzun yanına beni çalıştırmak için geç giden emek veren size çok teşekkür etmek istedim. (kalp emojisi) hocam iyki sizinle karşılaştık. bana verdiğiniz değeri hiçbir zaman unutmadım çocuklarınız için de en güzelleri olsun" (dua sembolü) (sulanmış göz emojisi ve iki kalp)"
bu kız okulun tembeller sınıfındaydı. branşım değildi ama bana matematik derslerini verdiler. "hocam zaten tembeller, ne anlatsan olur" dediler. bunlara matematik dersi verdim bir yıl. bu kız matematikten 65-70 gibi bir puan aldığı halde 100 verdim, özgüveni yerine gelsin diye. gitmiş ilkokul öğretmenine söylemiş. bu gerizekalı öğretmeni "tamam yüz almış olabilirsin ama belli bir seviyeyi geçemezsin" demiş. vermek istediğim özgüveni bir lafıyla silip süpürmüş beyinsiz. Neyse efendim, ben bu ve bunun gibi birkaç öğrenciyle özel ilgilendim, ders çalıştırdım... aslına bakarsanız onları sadece çok sevdim... sevgiden anlar çocuklar bak emin olun anlıyorlar yaşları kaç olursa olsun. bunlar tembel diye ilginmemezlik yapmadım, odtü teknoloji müzesine, feza gürsey bilim merkezine götürdüm. bayramda şeker cikolata aldım. ellerine toz bezi verip sınıfı temizlettim. senenin başında en pis ve bakımsız sınıf bizim sınıftı. senenin ortasında yani bir kaç ay sonra en bakımlı sınıf bizim sınıf olmuştu, her yer parıl parıl parlıyordu. fakir öğrencilere cebimden mont aldım ama okul almış gibi gösterdim, kendilerini benim yanımda ezik hissetmesinler diye... işte bu kız da o öğrencilerimden biriydi. anadolu lisesini kazandı, hacettepe istatistik bitirdi, yan dal olarak endüstri mühendisliği okuldu. yüksek lisans yaptı, şimdi doktora yapıyor... insan oğlu garip bir varlık... onların aklına değil kalbine seslenmen gerekiyor...
