güzel lisanımız türkçe'ye vaktiyle cetlerimizin hüsnüteveccühüne mazhar olmuş arapça, farsça, osmanlıca gibi lisanlardan duhul etmiş kelimelerin manalarını idrak edemeyen, bu da kifayet etmezmiş gibi cemiyette cehaletini saklama arzusu dahi duymayan ve bu suretle ecdadının kemiklerini sızlatan hayırsız yeni yetmedir.
bir müddet evvel yeni neslin mümessillerinden bir arkadaşla hasbihal ediyordum. kavil döndü dolaştı öyle bir mevzuya geldi dayandı ki, bu arkadaşa güzel hasletlere sahip olduğunu ifade etme ihtiyacı hissettim. nereden hissettim, etmez olaydım. haslet ne demek demesin mi! o lahza kafamdan aşağı adeta kaynar sular döküldü. zahir, okumuş üflemiş, mektep medrese görmüş bildiğim bu arkadaş haslet kelimesinin ne mana ifade ettiğini bilmiyordu. derhal haslet'in ne manaya geldiğini anlattım zatına. eski türkçenin ehemmiyetinden bahsettim uzun uzun. kafasını öne eğerek mahçup bir edayla dinledi beni. hemen eve gidip eski dile ait ne kadar lügat varsa bulup ezberleyinceye kadar okuyacağına dair söz verdi. müsamaha gösterdim, gençliğine verdim. ama mahçup olmuştu bir kere.
ecdadının kullandığı lisana gerekli ehemmiyeti vermeyen beşer, halihazırda vuku bulmakta olan ve cemiyet hayatını tehdit eden menfi hadiselerden, ve dahi ahlaki vaziyetteki irtifa kaybından bizatihi mesuldur.
bu bağlamda osmanlıca olan bir çok eserde sadeleştirme çalışmalarına gidilmiştir. bir çok kelimenin açıklanması yapılırken kelimeye eski dilde diye not düşülür.
