başıma geldi.
durduğumuz yere bakarak uzaklaştım.
ama kız arkadaşımın hep başına geliyor. çünkü onun çevresinde bulunduğumuz zamanlar oldukça fazla.
beter olsun canı çeksin içi gitsin mahvolsun.
Acil bir işiniz varken, kafanızda işlerin sırası koştururken en son sarıldığınız yerin önünden geçtiğiniz yeri fark etmek bir an için o anı gözünüzde canlandırmakla gününüzü mahvetmek değildir.
sokaklara, eve, çarşıya, pazara, sığmaz olursunuz birden. o kalabalıkta sizi kimse anlamaz avaz avaz haykırırsınız içten içe, beyninizde fırtınalar kopar, konuşmak istersiniz ama konuşamazsınız, ölmek istersiniz ama ölemezsiniz, öldürmek istersiniz ama bir yandan da onun kollarında can vermek istersiniz. sürünüp gidersiniz. son görüştüğünüz yeri gördüğünüzde de o çoktan gitmiş olur. anlarsınız ki hiç bir şey eskisi gibi olmaz bir daha.
benim için sorun olmayan durumdur. hatta o anı hatırladığımda "lan bizim gerizekalıyla da gelmiştik buraya ne malmışım amk" diye tepki veririm genelde. ama genelde. **
okulda yapıldıysa eğer bu son görüşme sıçtığınız resmidir. siz siz olun kuytuyu ücrayı bilhassa allahın unuttuğu yerleri seçin ki yolunuz bi daha düşmesin.
adeta bir dedektif gibi kanıt aratır insana, şurda oturduk şöyle yaptı şunu dedi,öyle desem ne olurdu gibi saçma sapan paranoyaklığa sürükleyen bir eylemdir, mekandan ayrılırken bir hüzün çöker, bir daha gelmek istemediğini düşünürsün.
